Św. Maria Franciszka od Pięciu Ran Pana Jezusa

Anna Maria, później Maria Franciszka urodziła się 25 marca 1715 r. w Neapolu. Mając zaledwie 4 lata, modliła się przez wiele godzin w ciągu dnia i nocy. Dla innych dzieci z którymi się spotykała była przykładem pobożności i sumienności. Już od tego czasu gruntownie uczyła się katechizmu. Mając 7 lat zwróciła się do swego proboszcza, aby pozwolił jej przyjąć Komunię świętą. Przed I Komunią św. ks. proboszcz, przepytał małą Marię z prawd wiary katolickiej. Proboszcz zdziwił się bardzo, słysząc u dziecka tak niezwykłe wiadomości religijne oraz widząc wielkie pragnienie przystąpienie do Stołu Pańskiego. Po egzaminie, wyraził zgodę na wcześniej złożoną prośbę. Z biegiem lat udoskonalała się duchowo.

Gdy miała 16 lat pewien bogaty młodzieniec zwrócił się do jej ojca, aby została jego żoną. Ojciec nie pytał się o zgodę swojej córki, chętnie przyobiecał ją przyszłemu zięciowi. Anna Maria dotychczas nigdy nie sprzeciwiała się swojemu ojcu, lecz tym razem oparła się stanowczo i oświadczyła, iż chce tylko „Niebieskiemu służyć Oblubieńcowi”. Poprosiła ojca o pozwolenie wstąpienia do Trzeciego Zakonu św. Franciszka z Asyżu.

Rozgniewany ojciec, zamiast odpowiedzi użył powroza, którym bił delikatną dziewczynę. Następnie zamknął ją do ciemnego pomieszczenia, gdzie otrzymywała trochę chleba i wody. Zakazał jakichkolwiek odwiedzin i kontaktów z uwięzioną. Jednak „Anna Marja chętnie to cierpiała z miłości do Boga, uważając sobie te przykre wypadki z ojcem za wielkie szczęście”. Dni uwięzienia Anny mijały na gorliwej modlitwie w intencji jej ojca. Po kilku dniach upomniany przez pewnego kapłana, poznał, jak niesłusznie i niesprawiedliwie obchodził się ze swoim dzieckiem. Uwolnił ją i pozwolił córce przyjąć habit tercjarski, decyzję ojca przyjęła z wielką radością.

Przyjęcie do Trzeciego Zakonu św. Franciszka urządzono wyjątkowo w jej rodzinnym domu. Wszystko przygotowano do obrzędu przyjęcia, na ustawionym ołtarzyku położono szary habit dla Anny Marii, który nagle zostaje porozrywany w strzępy przez „nieznane siły”. Natychmiast postarano się o nowy, ponieważ „zły duch pozazdrościł wielkiej łaski życia tercjarskiego i której się obawiał dla jej świętości”. Anna Maria została tercjarką 8 września 1731 r., przyjęła imię zakonne Maria Franciszka od Pięciu Ran.

Imię, które przyjęła stało się zapowiedzią jej przyszłości. Od czasu wstąpienia w szeregi Trzeciego Zakonu, doświadczała różnego rodzaju cierpień. Po pewnym czasie zmarła jej matka, a chciwy ojciec często ją bił, gdy się spotykał z jakimkolwiek sprzeciwem swojej córki. Nie było ludzi od których nie doświadczałaby czegoś złego.

Doświadczała mistycznych cierpień i umartwień, w związku z tym jej własne siostry i krewni, podejrzewali ją o oszustwa. Stawała się obiektem drwin i oszczerstw, kierowano do biskupa oszczercze listy. Cierpiała nie tylko z powodu ran na ciele, ale także za przyczyną licznych aktów pokuty, które nakładali na nią bliscy. Sama też stosowała dodatkowe posty i umartwienia. „Została jej jedyna ucieczka do Ran Chrystusowych. Z nich to jedynie czerpała Franciszka siłę i pociechę w swem cierpieniu i opuszczeniu”. Spowiednik przez wiele lat doświadczał prawdziwości nadzwyczajnych łask, jakich doświadczali inni za przyczyną cierpiącej tercjarki. Zyskała „sławę” jako doradczyni oraz kierowniczka duchowa kapłanów, sióstr zakonnych i pobożnych świeckich.

Za staraniem spowiednika zmieniła mieszkanie, gdzie nie była szykanowana przez swojego ojca. Gdy jednak, usłyszała o ciężkiej chorobie ojca, prosiła Jezusa, aby wszelkie jego cierpienia skierować na nią. W miarę umartwień, doznawała najwyższych łask. Doświadczała widzeń ze swoim Aniołem Stróżem, w każdy piątek na niej odbijała się tajemnica Męki Pańskiej. Nosiła stygmaty Ran Chrystusowych, posiadała dar przenikania serc ludzkich. Przepowiedziała mieszkańcom Neapolu straszliwą chorobę, a papieżowi Piusowi VI „że będzie nosił koronę cierniową”. Przepowiedziała też okropne zbrodnie rewolucji francuskiej.

Zmarła 7 października 1791 r. została pochowana w klasztorze Santa Lucia al. Monte w Neapolu. 12 listopada 1843 r. papież Grzegorz XVI ogłosił ją błogosławioną, a 29 czerwca 1867 r. papież Pius IX „zamieścił ją w poczcie Świętych, razem z Męczennikami z Gorkum”.

br. Mirosław Kuczkowski OFS