Spotkania regionalne Regionu Warszawskiego FZŚ 2022/2023

 

Aniela u Zbawiciela AD 2023

11 marca 2023 r. spotkaliśmy się zgodnie z tradycją w kościele Najświętszego Zbawiciela w Warszawie, aby wspominać wejście do nieba naszej współsiostry – Anieli Salawy.

Uroczystej Mszy Świętej przewodniczył o. Łukasz Woźniak OFMCap, prowincjał warszawskiej prowincji braci kapucynów. W koncelebrze byli zaś następujący kapłani: ks. Robert Strzemieczny (proboszcz parafii Najświętszego Zbawiciela), o. Józef Łaski OFMCap i o. Hieronim Tarłowski OFM (asystenci regionu warszawskiego FZŚ), o. Zenon Styś OFM, a także ks. Mirosław Jeleniewicz OFS.

„Będziemy prosić Matkę Bożą, aby czas modlitwy zaowocował rzuceniem się na nowo w ramiona Miłosiernego Ojca” – powiedział, witając nas, ks. Robert – gospodarz spotkania.

Br. Marian Radzaj OFS, przełożony Rady Regionu, podkreślił, że jest to szczególna, bo inicjująca świętowanie franciszkańskich jubileuszy Eucharystia. Wyraził radość z tego, że pragnienie spotkania okazało się silniejsze niż przeszkody. Podziękował też szczególnie obecnym wśród nas ojcom franciszkanom, księdzu proboszczowi oraz s. Halinie Zaczek, przełożonej wspólnoty miejscowej i przedstawicielom Rady Narodowej, z s. Joanną Berłowską OFS na czele.

Wprowadzenie do Eucharystii przypadło w udziale o. Hieronimowi. Powiedział w nim, że w tym drogim nam sanktuarium stajemy, aby zostało nam przypomniane, że Bóg wrzuca w głębiny wszystkie nasze grzechy, przywraca nam godność umiłowanych synów, a także że mamy cieszyć się z szansy powrotu do kochającego Ojca.

Homilię wygłosił o. Łukasz. Wróćmy do niej, przypominając w skrócie najważniejsze treści:

Ewangelia zachęca nas do jej odbioru jak Słowa na dziś. Micheasz żył w 8 w. p.n.e. Był to czas niepokojów w kraju, wypraw Asyryjczyków i bliskiego niebezpieczeństwa. W Izraelu trwała jednak zabawa, ludzie żyli, jak chcieli czym zgorszony był Micheasz. Sąd jego oraz Boży ukazywał miłosiernego Boga, aby naród nawrócił się, aby chociaż reszta odpowiedziała na miłość. Podobnie jest z nami – nie musi być nas wielu, ważne natomiast, abyśmy byli autentyczni i odpowiadali na miłość – miłością. Ojciec z Ewangelii to również obraz Pana Boga. Dla syna, który mówi „oddaj mój majątek”, ojciec już umarł. Podobnie i my traktujemy Pana Boga – nie chcemy Go w naszym sercu. Druga znana nazwa tej przypowieści brzmi „O miłosiernym ojcu”. Obrazem tego właśnie miłosierdzia są w niej pierścień i sandały dla syna. Jest jednak jeszcze trzecia nazwa: „O trzech sercach”. Pierwsze z nich to serce niewolnika. Nigdzie nie czuje się on u siebie, ma do wszystkich pretensje, jest „ofiarą”, pracuje tylko, gdy pan widzi, nie zależy mu na niczym. Kombinuje i nie buduje głębokich relacji. Czy odnajdujemy się w tym sercu? Religijność lękowa, niewolnika. Młodszy syn taki jest. Nie chce być w domu, chce wziąć pieniądze i uciec. Drugie serce to serce najemnika: „pracuję, gdy mi zapłacisz, liczy się tylko zysk, pieniądze”. To serce wrażliwe na „sprawiedliwość” taką, jak ono ją rozumie. To obraz drugiego syna, który mówi: „Nigdy nie dałeś mi wina”, porównując się do młodszego, wypominając służbę, chcąc być przy ojcu pod warunkiem, że coś zawsze z tego będzie miał. I wreszcie trzecie serce – serce syna. To ideał, choć nie znajdujemy go w przypowieści. Ojciec dziwi się sercom synów. Serce syna czuje się u Boga, jak u siebie. W Kościele, powołaniu – jesteśmy u siebie, w domu. Powinniśmy dostrzec, że mamy dom, kochającego Ojca. Dom Ojca jest domem synów. Odkrycie ojcostwa Boga to sens wędrówki franciszkańskiej. Franciszek wybrał pokutę, nawrócenie – prawdziwe życie religijne. Dojście to postawy, w której „nie chcę handlować z Bogiem, bo u Niego wszystko mam za darmo” to droga do synostwa i córkostwa, ojcostwa Boga. Aniela – jako służąca – nie ma serca niewolnika i najemnika – ma zawsze serce córki. Szukała ona oblicza Boga, studiowała klasykę duchowości. I my jesteśmy wezwani, aby wrócić do tradycji Kościoła, strzec się dziwnych pomysłów, obecnych również w Kościele. Potrzebujemy dobrej wody z dobrego źródła. Franciszek, Aniela – to dobrzy przewodnicy. Budujmy serca synów i córek – jak u Chrystusa.

Podczas Mszy Świętej wysłuchaliśmy też pięknej modlitwy wiernych za wstawiennictwem bł. Anieli. S. Anna Berłowska odczytała zaś modlitwę o kanonizację naszej krakowskiej patronki.

Po błogosławieństwie relikwiami Anieli ksiądz proboszcz, w kaplicy Matki Bożej poprowadził przed Najświętszym Sakramentem modlitwę do Matki Zbawiciela. Odśpiewana została również pieśń na Jej cześć.

Po ogłoszeniach br. Mariana Radzaja wysłuchaliśmy konferencji o. Józefa o atrybutach Anieli z jej wizerunków i ubiegłorocznym konkursie na szal błogosławionej tercjarki. Dzięki poniższemu podsumowaniu przypomnimy sobie omówiony przez o. Józefa temat:

Aniela miała serce córki. W Wielki Post patrzymy na jej życie, cierpienie i śmierć. Dziś skupimy się jednak na tym, co zewnętrzne w życiu Anieli, a co ukazywało jednak także piękno jej wnętrza. Nasza patronka zmarła 12 marca 1922 r. Jej wspomnienie wyznaczono jednak na 9 września – dzień jej urodzin. Atrybuty świętych, przede wszystkim aureola, pozwalają zidentyfikować wyniesionych na ołtarze na obrazach itp. Atrybut to cecha, rzecz wyróżniająca, przedstawia drogę do świętości. Męczennicy przedstawiani są z gałązką palmową, pasterze – z Pismem Świętym, regułami swoich zakonów. Są też atrybuty indywidualne – np. krata u św. Wawrzyńca, pasiak i numer obozowy u św. Maksymiliana, chleb u Elżbiety Węgierskiej, pies u św. Dominika. Status społeczny może być zobrazowany przez strój: świecki lub zakonny (habit). Atrybuty Anieli to: strój służącej, lilie, miotła, różaniec, modlitewnik. Tercjarka ta złożyła w 1900 ślub czystości. Św. Jan Paweł II mówił, że pracę w duchu służby wykonywała z wiarą, co doprowadziło ją do świętości. Na obrazie autorstwa Stanisława Jakubczyka atrybutami szczególnymi Anieli są: biały fartuszek, kromka chleba, owoce, dzbanek, taca z chlebem. Choć błogosławiona krakowianka nie ma nim aureoli, widać, że jest dobra i święta. Czerwone kwiaty symbolizują wolną Polskę. Możemy się domyślać, że w dzbanie jest wino lub mleko. Chleb to symbol Eucharystii, którą czciła. Widać na wizerunku jej ducha skromności, służby i dobroci. Aniela chciała być piękna Bożą pięknością. Na obrazie Piotra Moskala i Jerzego Kumali Aniela ma sobie piękny szal. W procesie beatyfikacyjnym sieprawianki zeznano, że „ubierała się ładnie, ale skromnie”, „była ładnie ubrana, nosiła jedwabny szal”. Z inicjatywy o. Andrzeja Hejnowicza OFMConv, promotora kultu Anieli Salawy, w 2022 r. – roku stulecia jej wejścia do nieba – zorganizowano konkurs na szal Anieli. Zaprojektowano i stworzono statuetki, powołano jury. Przewodniczącą została dr hab. Lucyna Rotter, z Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, zajmująca się naukowo m.in. kostiumologią. 12 marca 2022 r. konkurs rozstrzygnięto w Krakowie podczas obchodów wspomnianego jubileuszu – wygrała go Urszuli Kosyl z Kotunia. Być może będą zorganizowane kolejne edycje konkursu. Serdeczny wygląd, czysty, estetyczny ubiór świadczy o nas – może świadczyć o sumieniu, sercu syna. Patrzmy z nadzieją, módlmy się o kanonizację Anieli Salawy, aby jej serce i zadbanie pomagały nam w życiu i pociągały do Franciszkańskiego Zakonu Świeckich.

Następnie zeszliśmy do dolnego kościoła, aby posilić się – jak zawsze – pyszną zupą oraz słodkościami. Można też było nabyć franciszkańskie książki i włączyć się w śpiew pieśni o bł. Anieli.

 

 

Spotkanie opłatkowe Regionu Warszawskiego FZŚ

            W parafii Najświętszego Zbawiciela w Warszawie odbyło się nasze coroczne opłatkowe spotkanie. Pomimo przesunięcia terminu (z 7 na 14 stycznia) bracia i siostry przybyli licznie na wspólną Eucharystię i kolędowanie.

            Mszy świętej przewodniczył Ojciec Józef Łaski, w koncelebrze z ks. Mirosławem Jeleniewiczem. Ojciec Józef wygłosił homilię o nawróceniu, w oparciu o fragment Ewangelii opowiadający o spotkaniu Jezusa z celnikiem Mateuszem.

            Bóg, który jest Sędzią sprawiedliwym i miłosiernym, posyła Swego Syna, aby głosił dobrą nowinę i nawoływał do nawrócenia. Jest to akt miłości wolny od przymusu wobec człowieka. Jezus zaprasza, mówi: „jeśli chcesz”. To zaproszenie skierowane jest do każdego, szczególnie do najbardziej zagubionych. Na pytanie faryzeuszów, dlaczego przebywa z grzesznikami, Jezus odpowiada, że lekarza nie potrzebują zdrowi, lecz chorzy. I tak człowiek najbardziej oddalony, przez nawrócenie, może stać się najbliższy i jaśnieć cnotami. Święty Franciszek pisze do nas, że błogosławieni jesteśmy, jeśli czynimy pokutę i wydajemy godne jej owoce. W Regule zachęca nas do codziennego nawracania się. Pomocą na tej drodze jest Eucharystia.

            Słowa te wpisują się w hasło roku liturgicznego, które przypomina nam, że jesteśmy częścią mistycznego Ciała Chrystusa, kościoła świętego i powszechnego. Naszym zadaniem jest bycie w tym kościele, aby jaśnieć dobrocią i miłosierdziem, wytrwać w wierze, być wiernym powołaniu. Wzorem jest dla nas Niepokalana Dziewica Maryja, która najpełniej przyjęła i odpowiedziała na Słowo Boże, którą święty Franciszek darzył niewypowiedzianą miłością i nazwał „Dziewicą uczynioną Kościołem”.

            Po Mszy świętej rozpoczęło się wspólne kolędowanie, poprzedzane fragmentami historii o tym, jak święty Franciszek przeżywał Boże Narodzenie, przygotowując szopkę w Greccio. Następnie Ojciec Józef poświęcił opłatki, którymi z radością dzieliliśmy się składając sobie życzenia. Po życzeniach zasiedliśmy do stołów by wspólnie posmakować wspaniałych wigilijnych potraw przygotowanych przez gospodarzy spotkania.

 

                                                     

Miedniewice AD 2022

W nieco deszczowy, ostatni dzień lipca siostry i bracia z FZŚ regionu warszawskiego po raz drugi spotkali się w Miedniewicach. Każdy zapewne spostrzegł, że cel naszej pielgrzymki – kościół ojców i braci franciszkanów konwentualnych jest w remoncie, dzięki czemu zapewne jeszcze bardziej wypięknieje. Po świątyni przed rozpoczęciem spotkania krzątał się jego gospodarz – o. Marian Jarząbek, nasz regionalny asystent duchowy.

 

Na rozpoczęcie Mszy Świętej o. Marian zwrócił uwagę na to, że w dzień Pański stajemy przed ołtarzem, na którym Chrystus oddał dla nas życie oraz że modlimy się za wstawiennictwem św. Franciszka. Intencjami było błogosławieństwa dla wszystkich franciszkanów świeckich regionu warszawskiego i dla wspólnot w Miedniewicach i Żyrardowie.

 

Niedzielna Ewangelia, której wysłuchaliśmy, była bardzo franciszkańska. Jezus powiedział w niej: „Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia”.

 

W wygłoszonej przez o. Mariana homilii duchowo nakarmieni zostaliśmy następującymi treściami:

 

Czytania przywołują nam obraz św. Franciszka. „Komu lepiej służyć: Panu, czy słudze?” – usłyszał on od Boga. Ewangelia natomiast stawia nam pytanie: „Głupcze, co ty sobie wyobrażasz?”. Biedaczyna z Asyżu odrzucił wszystko, co ziemskie. Ubóstwo stało się jego Panią, najważniejszą cnotą. Franciszek nie chciał dla siebie niczego, nawet ubrania, pokarmu, chciał on oddać Bogu wszystko. Dzięki temu odniósł pełne zwycięstwo jako „alter Christus”. Słowo Boże pyta nas o naszą relację do dóbr ziemskich. Kohelet pyta: „Jak żyć? Po co żyć?”. Mówi o „marności nad marnościami”. Jak my podchodzimy do otaczających nas dóbr? Jest pewne opowiadanie o człowieku z trojgiem przyjaciół. Pierwszego kochał, drugiego szanował, trzeciego – lekceważył. Kiedy miał stanąć przed sądem, poprosił przyjaciół o pomoc. Najbardziej pomógł mu ten trzeci. Pierwszy przyjaciel z opowiadania to bogactwa ziemskie, drugi – krewni, przyjaciele, znajomi, którzy idą z nami tylko na cmentarz, trzeci zaś, to dobre uczynki, które idą z nami na sąd Boży i bronią nas. Różne mogą być „sensy” naszego życia. Może to być zdrowie, majątek, sława, powodzenie. W Ewangelii usłyszeliśmy wypowiedzianą do Jezusa prośbę: „Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem”. Jezus odpowiada i przytacza „przy okazji” przypowieść. Mówi o monologu zamożnego człowieka i Bożej odpowiedzi: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś?”. Franciszek uczy, aby nie przywiązywać się do dóbr ziemskich. Bóg i dobro innych ludzi – oto ideał naszych zgromadzeń. Człowiek, który potrzebuje Boga, w Bogu osiąga wszystko – Boga nic nam nie zastąpi. Przyszłość i życie mają być w Jego rękach, a nie w „rękach” dóbr. Jak żyjemy? Po co? Dla kogo? Czy nie marnujemy energii na to, co tylko ziemskie? Bóg zapyta nas: „Co zrobiłeś z życiem, młodością, małżeństwem, dziećmi, wiecznością? Jakim byłeś człowiekiem?”. Mówi też: „Dążcie do tego, co w górze”. Głupcem jest ten, kto skarby gromadzi dla siebie. Największy nędzarz to ten, który nie może przypomnieć sobie żadnego dobrego czynu. Skarbem są zaś dobre uczynki dla Boga i bliźniego.

 

Po Eucharystii wysłuchaliśmy konferencji o. …………………….. – gwardiana miejscowego klasztoru i zarazem proboszcza miedniewickiej parafii. Przypomnijmy sobie, co w niej powiedział, podejmując jako temat pokutę:

 

Pokuta była drogą św. Franciszka. Bez tego, o czym Biedaczyna mówił w rozdziale 23 pierwszej Reguły „nikt nie może być zbawiony”. Mówi to święty Kościoła. Franciszek dziękuje za tych, którzy czynią pokutę, bo dzięki niej będą zbawieni. Bóg pamięta nawet małe grzechy, które rozrastają się. Świadectwa dotyczące sądu szczegółowego uświadamiają nam, że odpowiemy nie tylko za nasze grzechy, ale też za ich konsekwencje w życiu innych. Ratunkiem jest pokuta i zadośćuczynienie. Grzech, jak było to w przypadku konsekwencji przewinienia Dawida z Batszebą, niesie za sobą zniszczenie życia. Pierwszą pokusą (która jest konsekwencją grzechu) jest posłuchanie Szatana, którzy każe bać się Boga (było tak w przypadku Adama i Ewy). Drugą – nienawiść do siebie, pogarda do swego ciała i życia, szukanie śmierci. Trzecią zaś – nienawiść do drugiego człowieka, zło wobec niego, nieczystość i chciwość. Konsekwencja grzechu uderza w całe stworzenie (święci natomiast byli żyli blisko stworzenia). Stworzenie „czeka na objawienie się synów Bożych”. Po grzechu stworzenie „buntuje się”. Nasze grzech tak naprawdę nie jest tylko „naszym” grzechem. Rozwody rodziców często pociągają za sobą rozwody dzieci, samobójstwa – inne samobójstwa. Nikt nie może powiedzieć, że coś jest tylko i wyłącznie jego sprawą. Jeśli mówimy np. „Moje dziecko odeszło od Boga” powinniśmy zadać też sobie pytanie: „A ja?”. Czy można coś z tymi konsekwencjami grzechu zrobić? Można! Drogą jest właśnie pokuta.  Możemy ją podjąć albo już na ziemi, albo dopiero w wieczności – wybór zależy od nas. Bóg przez naszą pokutę niszczy przekleństwo – konsekwencje grzechu. Bóg jest poza czasem i może uzdrowić też to, co było. Możemy też pokutować za innych. Nie jesteśmy bezradni w naszym życiu duchowym. Możemy podjąć umartwienie, post, modlitwę uniżenia – np. leżnie krzyżem, najlepiej – w domu. Koncentrujmy się przy tym na grzechach ciężkich – prośmy o obmycie tych rzeczywistości krwią Chrystusa, a doświadczymy spokojnego działania Boga. Przykłady dają postacie biblijne takie jak Daniel, Baruch, Mojżesz. Pokorę kochał św. Franciszek, diabeł zaś nienawidzi jej. Wybierając intencje, osoby potrzebujące uzdrowienia, powinniśmy zacząć od własnego domu, rodziny, potem przychodzi czas na modlitwę za Ojczyznę, naród, a nawet cały świat.

 

Po trwającej do 15.00 przerwie odmówiliśmy Koronkę do Miłosierdzia Bożego i w modlitewnym skupieniu, słuchając rozważań i pieśni, przeszliśmy Dróżkami Najświętszej Marii Panny. Obejrzeliśmy też inscenizację dialogu św. Franciszka z bł. Anielą, wykonaną przez s. Janinę i br. Marcina ze wspólnoty z Grodziska Mazowieckiego. Ostatnim punktem spotkania było posilenie się przy grillu, słodkościach, kawie i herbacie.

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Rekolekcje w drodze AD 2022: Leżajsk, Kalwaria Pacławska, Radecznica

 W dniach 19-21 sierpnia 2022 r. grupa 32 osób ze wspólnot naszego regionu uczestniczyła w rekolekcjach w drodze. Głównym celem rekolekcyjnej wyprawy była Kalwaria Pacławska, jednak nawiedziliśmy też inne miejsca: Leżajsk i Radecznicę.

W drogę wyruszyliśmy autokarem z Warszawy 19 sierpnia o godz. 7.00. Podróż zaczęliśmy od Godzinek ku czci św. Franciszka, Jutrzni i różańca.

Następnie wysłuchaliśmy konferencji o. Mariana Jarząbka o tym, czym jest Brewiarz i jak widział to św. Franciszek. Nasz asystent poruszył w niej następujące kwestie:

 

Liturgia Godzin to modlitwa ludu Bożego. Jest uświęceniem dnia w ludzkiej codzienności. W tej modlitwie powinna wybrzmiewać jedność serca i głosów, co przynosi duchowy wzrost. Jest to modlitwa nieustanna. Psalmy są zapowiedzią przyjścia Mesjasza. Modli się w niej wraz z nami sam Pan. Brewiarz to rozmowa z Umiłowanym. Dla Franciszka Bóg był pokarmem, rozmowy Biedaczyny z Bogiem były pełne pobożności i szacunku. Bóg był dla niego Najwyższym, Wszechmogącym, Dobrym Panem, Miłością. Szatan nie chce, aby człowiek był skierowany do Pana. Nasz Zakonodawca ułożył Oficjum o Męce Pańskiej. Słowo Boże było we Franciszkowym sercu. Brewiarz był dla niego orężem w walce ze złem. W godzinie śmierci kazał sobie czytać Psalm 142. Słowo Boże pozwala unikać upadków i wytrwać w miłości. Franciszek zalecał braciom pobożność i harmonię ducha, aby głos zgadzał się z duchem, a duch – z Bogiem. Było to dla niego ważniejsze od „miękkości głosów”. Mówił, że nie powinno się modlić dla korzyści, ale aby podobać się Bogu i oddawać Mu chwałę. Nie na pokaz – jak czynili to faryzeusze. Franciszek, jak pisze Tomasz z Celano, „stał się samą modlitwą”, zalecając też braciom, aby „nie gasić ducha pobożności”. Nasz święty Ojciec był nieustannie zjednoczony z Bogiem, usuwał wszelkie przeszkody, odrzucał troski, miał czyste serce i umysł, co pozwalało mu oddawać cześć Bogu. O Maryi mówił jak o Tej, która „Pana majestatu uczyniła naszym Bratem”. Franciszek zanosił do nie wiele modlitw i chciał, aby w modlitwę włączało się całe Ciało – Kościół. Po każdym Oficjum święty Asyżanin polecał odmawiać antyfonę Maryjną. I my powinniśmy głosić cześć Maryi, bo dzięki Niej przyszedł na świat nasz Zbawiciel.

Następnie odmówiliśmy ulubioną modlitwę o. Mariana „Święty Franciszku, bądź pozdrowiony” i II część różańca.

Dojechaliśmy wreszcie do pierwszego celu pielgrzymki – Leżajska, stając u stóp Leżajskiej Pani – Maryi. Ta uczestniczyliśmy w Mszy Świętej, której przewodniczył o. Bartymeusz. Oto o czym traktowała jego homilia:

 

Pierwsze czytanie było dla nas słowem nadziei. Dzięki tchnieniu Bożej miłości nawet martwe kości ożywają – beznadzieja zamienia się w piękność. Na trudności powinniśmy patrzeć z miłością, by Bóg udzielał swojego Ducha. Psalm natomiast wskazał, że w utrapieniu, czy trudnych relacjach powinniśmy wołać do Pana, a nie narzekać. Nie ma sytuacji beznadziejnej, bez wyjścia, bez rozwiązania. Mamy otwierać się na Bożego Ducha, kochać Boga, siebie i drugiego człowieka. Otwarcie się na Bożą miłość, którą otrzymujemy w Eucharystii, większą od każdego zła, przynosi uzdrowienie.

 

Po przyjęciu Bożego pokarmu kontynuowaliśmy ucztę duchową zwiedzając z br. Władysławem z miejscowej wspólnoty zakonnej leżajską świątynię – „perłę Podkarpacia”. Fakty, które o niej usłyszeliśmy to m.in. następujące informacje:

 

Teren, na którego terenie stoi świątynia porastała dawniej Puszcza Sandomierska. W 1590 r. w zwiedzanym przez nas miejscu Tomaszowi Michałkowi objawiła się Matka Boża i św. Józef. Tomasz poinformował o tym Radę Miasta. Dowiedział się też o tej historii ksiądz proboszcz parafii Leżajsk, ale jego stosunek do tego wydarzenia nie był życzliwy. Tomasz Michałek dostał się do więzienia. Doczekał się jednak rozpoczęcia budowy świątyni i zwieńczenia prac w 1598 r. W roku 1628 to data powstania nowego kościoła. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Zwiastowania NMP. W kaplicy św. Franciszka ma natomiast miejsce wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. Skarbem leżajskiego kościoła są też monumentalne organy, umieszczone we wszystkich trzech nawach, z ogromną liczbą 5994 piszczałek. W kaplicy Matki Bożej Pocieszenia znajduje się słynący łaskami obraz Maryi.

 

Po obiedzie, koronce do Miłosierdzia Bożego i różańcu wysłuchaliśmy w drodze kolejnej konferencji o. Mariana. Oto, co w niej wybrzmiało:

 

Franciszek służył ludziom i powinno to rodzić w nas pytanie, czy też to czynimy. Wzorem cierpliwości może być dla nas św. Monika, matka św. Augustyna. Mamy „modlić się do utraty tchu”. Kiedy Bóg nie spełnia naszej prośby, możemy być pewni, że nie było nam to potrzebne, albo byśmy na tym stracili. Dobrze jest założyć zeszyt modlitw, dzięki któremu przekonamy się, że Bóg zawsze nas wysłuchuje. Dobrze jest też rozmawiać z Jezusem w Eucharystii własnymi słowami, mówić np.: „Panie, Ty wiesz, co mi jest potrzebne”. Boga poznawać możemy – podobnie jak św. Franciszek – przez dzieło stworzenia. Skoro Jezus stał się podobny do nas, my też możemy być podobni do Niego. Wezwanie „Franciszku, idź i odbuduj mój Kościół” Bóg kieruje także do nas. Chrystusa mamy nieść drugiemu człowiekowi w pokorze, cichości serca, uznając siebie za sługę nieużytecznego, widzą Chrystusa, który służy i robiąc to samo. Franciszek widząc ubogiego sam staje się ubogi. Co czynimy bliźnim – czynimy Chrystusowi. Powinniśmy zastanawiać się, co możemy zrobić, aby zmienić to, co w naszych wspólnotach niedoskonałe.

 

Dojechaliśmy wreszcie do Kalwarii Pacławskiej – sanktuarium Męki Pańskiej i Matki Bożej Kalwaryjskiej.

O jej historii opowiedział nam o. Włodzimierz Starostecki:

Kalwarię urządził na swoich włościach w XVII w. A. M. Fredro, szlachcic i filozof. Wzorem była Jerozolima. W Kalwarii znajduje się 41 stacji: 28 to kolejne punkty Drogi Krzyżowej, a pozostałe poświęcone są Matce Bożej. Przejście wszystkich zajmuje aż 8 godzin. Tylko 2 km dzielą Kalwarię od Ukrainy. Historia cudownego obrazu wiąże się z Potopem Szwedzkim, przeczytać można o nim w „Trylogii” Henryka Sienkiewicza. Pierwotnie obraz znajdował się prawdopodobnie w Kamieńcu Podolskim, do Kalwarii Pacławskiej trafił w 1679 r. Przy obrazie znajduje się napis „Vigilamus”( łac. „Czuwamy”). Maryja nazywana jest tu Matką Bożą słuchającą. Fundacja kościoła z XIII w. wiąże się z tercjarzem Szcz. J. Dwernickim. W I połowie XIX w., w czasie wojen napoleońskich, zaborów i biedy, pielgrzymów było mało. Odżycie ruchu pielgrzymkowego nastąpiło w II połowie tego stulecia. Kościół kalwaryjski zbudowany jest w stylu późnobarokowym. W ołtarzy głównym zobaczyć możemy m.in. wizerunek Ecce Homo, św. Franciszka i św. Antoniego. Na koronację papieskimi koronami przybyło w 1882 r. 100 tys. ludzi. W 1906 r. otworzony został Dom Pielgrzyma. Sanktuarium odwiedzili m.in. św. Maksymilian Kolbe, św. Jan Paweł II, Lech Wałęsa. Ten pierwszy poznał posługującego tu sługę Bożego o. Wenantego Katarzyńca, do którego modlił się jego odejściu z tego świata. Z Kalwarią związani są też inni czczeni franciszkanie: męczennicy br. Zbigniew Strzałkowski i br. Michał Tomaszek.

 

Drugi dzień rekolekcji, któremu patronował św. Bernard, rozpoczęliśmy Mszą Świętą o godz. 7.00. Mszy Świętej przewodniczył oraz homilię wygłosił o. Adam Mikosiak …… W swojej nauce przypomniał nam następujące prawdy:

 

Słyszeliśmy w czytaniu z Księgi Ezechiela, że chwała Boża napełniła świątynię. Wcześniej opuściła więc ją, a wiązało się to z faktem niewierności Izraelitów wobec Boga. Potrafili jednak prosić Pana o powrót. Słowo hebrajskie „kaboth” tłumaczone jako chwała, oznacza „mieć wagę, być ważnym”. Możemy go użyć do określenia np. głazu, wszechświata, ale też Boga. Powinniśmy postawić sobie przed oczami obraz wagi. Na jednej szali jest nasze zdrowie, relacje, praca, rodzina, a na drugiej – Bóg. Co wskażą szale na naszej wadze? Która szala przeważy? Czy nie stawiam różnych bożków przed Panem Bogiem? A przecież Król może być tylko jeden, jak mówi pierwsze przykazanie. Łamaniem go jest czytanie horoskopów, chodzenie do wróżek, noszenie amuletów. Powinniśmy uznać, że Bóg jest dla nas najważniejszy, jak uczynił to św. Bernard. Dobrze jest postawić sobie pytanie, co możemy zrobić, aby Bożej chwały było w naszym życiu jeszcze więcej.

 

O 9.30 wyruszyliśmy na prowadzoną przez br. Marka Drogę Krzyżową. O 14.30 natomiast wysłuchaliśmy konferencji o o. Wenantym Katarzyńcu, wygłoszonej przez o. Mikusiaka. Dowiedzieliśmy się o słudze Bożym następujących faktów:

 

Wenanty (imię z chrztu: Józef) urodził się Obyduchu w diecezji lwowskiej w 1889 r., a jego rodziców cechowała m.in. pobożność. Do kościoła mieli oni 2 km. Jedną z zabaw Józefa z dzieciństwa było urządzanie mszy świętych w szopie, na których próbował on nawet głosić kazania – powiadomiony o tym kapłan nie znalazł w nich nic złego. Już w wieku 4 lat odmawiał różaniec i uczył tego kolegów. Po szkole podstawowej Józef kontynuował edukację. Rodzice pragnęli, aby został nauczycielem. Gdy był starszy, udzielał korepetycji, równolegle rozwijała się jego wiara i powołanie. W czasie nauki we Lwowie zwykł adorować Najświętszy Sakrament u sióstr franciszkanek. Przeszkodami w realizacji powołania młodzieńca było ubóstwo rodziny, plany rodziców oraz nieznajomość łaciny. Ostatnia z tych przeszkód pokonał ucząc się języka Kościoła w jeden rok samodzielnie. Mało tego – nauczył się też greki. W 1907 r. zgłosił się do zakonu, w następnym zaś roku został do niego przyjęty i otrzymał imię Wenanty. Bywał w tym czasie w Kalwarii Pacławskiej. Kiedy jego współbracia odpoczywali, on przesiadywał w bibliotece. Czytał o zakonie franciszkańskim i zgłębiał dzieła świętych. „Będę się strzegł najmniejszego grzechu, choćby mi umrzeć przyszło” – mawiał. Bo grzech lekki jest jak mała kropelka na okularach, po której pojawiają się kolejne i kolejne. Wenanty podjął studia we Lwowie. Działał w kole naukowym „Zelus Sepraphicus”. Franciszkanin wciąż szukał więcej. Kochał Maryję, chciał się o Niej dużo dowiedzieć. Po przeczytaniu w bibliotece wszystkich książek o Matce Bożej w języku polskich, nauczył się włoskiego, aby móc czytać o niej również w książkach autorów z Italii. 2 czerwca 1914 r. przyjął w Krakowie święcenia kapłańskie. Prosił swoich rodziców, aby modlili się o jego świętość. Kiedy wybuchła I wojna światowa, zamiast prymicji w rodzinnych stronach musiał ratować się przed wrogiem ucieczką do lasu. Bóg i w tym miał jednak swój plan – Wenanty wysłuchiwał spowiedzi walczących żołnierzy. Pierwszym miejscem posługi kapłańskiej była parafia w Czyżkach. Następnie działał we Lwowie, gdzie odpowiedzialny był za wychowanie nowicjuszy. Pomagał chorym, pisał artykuły, słuchał spowiedzi, był kierownikiem duchowym. Pojawiły się jednak u niego problemy zdrowiem: najpierw gruźlica, potem hiszpanka. Przeniesiono go do Kalwarii Pacławskiej. Zmarł 31 marca 1921 r. Obecnie proces beatyfikacyjny Wenantego jest na etapie oczekiwania na udokumentowany cud. Pierwszym propagatorem jego kultu był św. Maksymilian Kolbe, który poznał go osobiście. Jakie nauki głosił Wenanty? Mówił np., że aby rozwijać wiarę, należy medytować nad Credo, które przekazuje w krótkich słowach Wielka Tajemnicę. Kolejną receptą była lektura Katechizmu. Jego trzy myśli na początek dnia były następujące: 1. Poświęcić dzień Bogu na chwałę i zbawienie; 2. Może to będzie mój ostatni dzień; 3. Nie stracę żadnej okazji do dobra, każdy czyn poświęcę Bogu. Nawracać – mawiał – należy najpierw siebie, potem innych. I zawsze robić to dziś, a nie odkładać tego zadania na jutro. Pracę nad uświęceniem duszy można zgodnie z jego słowami rozpocząć od czuwania i modlitwy, aby nie grzeszyć, pomóc może w tym choćby „Ojcze nasz” rano. Radził też oddawać się uwielbieniu Jezusa Eucharystycznego. Więcej o franciszkaninie z Kalwarii można dowiedzieć się w m.in. ze strony www.wenanty.pl.

 

Przyszedł wreszcie ostatni – trzeci dzień naszych rekolekcji. Jadąc w drogę powrotną autobusem wysłuchaliśmy jeszcze jednej konferencji o. Mariana. Przypomniane zostało w niej nam, że:

 

O przesłaniu refrenu Psalmu „Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę” mówi też modlitwa „Ojcze nasz”. Była to najważniejsza rzecz w życiu św. Franciszka. I my, w obowiązkach rodzinnych i zawodowych, mamy tę Bożą wolę pełnić. Naszym celem jest uświęcenie własne. Franciszek uczył się tego od Jezusa, który czynił to najdoskonalej – podobnie było też w życiu Maryi, wypowiadającej słowa: „Oto ja, służebnica Pańska” i „rozważająca te słowa w swoim sercu. Można nawet nie do końca rozumieć Bożej woli, ale ją pełnić. Świat mówi nam natomiast, że najważniejsza jest własna wola i wola świata właśnie. Jak służyć uczą nas m.in. św. Paweł, św. Jan Chrzciciel, św. Franciszek. Czasem ta Boża wola może wydawać nam się dziwna, tak jak było dziwnym dla braci, kiedy Franciszek kazał im sadzić kapustę korzeniami do góry. Zawierzenie słowom Chrystusa prowadzi do stania się Jego uczniem. W Księdze Izajasza znajdujemy „Pieśń o Słudze Jahwe”. Powołanie Sługi ma na celu wysławianie Boga i poświęcenie. Mamy przekazać to, co przeżywamy w sobie, drugiemu człowiekowi, aby i inni pełnili wolę Bożą. Świętym ludem Bożym są wszyscy ochrzczeni. Św. Paweł witał adresatów swoich słów słowami „Łaska i pokój”, podobnie jak brzmi powitanie Franciszkowe: „Pokój i dobro”. Dzisiaj młodzi chcą planować wszystko po swojemu, niepowodzenie może prowadzić do rewizji takiego myślenia. Powinniśmy pytać siebie, czy jesteśmy świadomi, że przez formację i profesję mamy nauczyć się pełnić wolę Bożą. O to, jak czytamy – indywidualnie i we wspólnocie – Pismo Święte. Wzorem są dla nas Pisma św. Franciszka, przesycone Pismem Świętym. Powinniśmy też pamiętać o zasadzie przechodzenia „pod Ewangelii do życia i od życia do Ewangelii. Regułę trzeba czytać, czytać i jeszcze raz czytać, a dzięki temu żyć według niej. Ważnym pytaniem jest też to, czy stajemy w obronie Kościoła, kiedy go atakują. Kropla drąży skałę – mamy działać zgodnie z tą zasadą. Przykładem jest życie Anieli Salawy, spieszącej z pomocą podczas wojny zarówno polskim żołnierzom, jak i cierpiącym najeźdźcom, a także biorącej na siebie cierpienia innych. Aby służyć Bogu, trzeba dać coś z siebie. Czy głosimy światu, że „miłość nie jest kochana”? Czy może raczej szukamy przede wszystkim siebie? Czy rozmawiamy o wierze z wątpiącymi? Czy nie pełnimy woli Bożej za mało? A przecież nasz cel, to wypełnianie apostolstwa.

 

Ostatnim miejscem, które odwiedziliśmy w ramach rekolekcji, był klasztor braci bernardynów w Radecznicy z sanktuarium św. Antoniego Padewskiego. Tego wieńczącego wyjazd dnia tu właśnie miała miejsce Eucharystia. Homilię wygłosił na niej o. Alfred. I tym razem nie zabrakło budujących treści:

 

Eucharystia zaprasza do nowego pójścia za Jezusem. Boże Słowo prowadzi do poznania Boga i siebie. Łk 13 mówi nam o drodze do Jerozolimy, która wiodła pod górę. Słyszymy więc w niej o wysiłku Jezusa. Taka jest również nasza droga. Jezus idzie w stronę człowieka – zawsze. Jego drogi krzyżują się z naszymi, On szuka człowieka, bo kocha każdego z nas. Jezus robi wszystko, aby nas spotkać: On jest Drogą, Prawdą i Życiem. Mamy nie bać się Jego zaproszenia do przechodzenia przez ciasne drzwi. Benedykt XVI uczy, że przejście do życia wiecznego jest otwarte dla wszystkich, ale wymaga wysiłku, przezwyciężania egoizmu, trudu. Jezus jest Bramą do nieba, pośrednikiem między Bogiem i ludźmi. Towarzyszy nam jednak pokusa „bycia na dworze – na zewnątrz” Pana Boga, pozornych relacji z Nim, bycia za wszelką cenę pierwszym. Św. Hieronim powiedział natomiast, że gdy ktoś nie posiada miłosierdzia i łez, nie wypełnia Prawa Jezusowego. Bo przecież „nie każdy, kto mówi: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego”. Pytania, które powinniśmy sobie zadać, brzmią: Jak ja wypełniam Prawo? Jaki bagaż muszę zostawić? Ciasne drzwi oznaczają wymaganie od siebie. Nie jesteśmy idealni, ale walczmy i próbujmy. Bądźmy wytrwali – nie jesteśmy sami. Niech umocnieniem będą słowa o. Pio: Bóg nie nakłada na nas ciężaru ponad siły i dźwiga z nami nasze brzemię.

W modlitwie wiernych usłyszeć mogliśmy m.in. piękne określenie franciszkanów świeckich – że są to „najmniejsi spośród braci mniejszych”. A w jednej z pieśni, o Jezusie, że „On jest mój, a ja – Jego, wyłącznie, jedynie”. O. Krystian powiedział zaś, że franciszkanie z Radecznicy codziennie moda się za Warszawę, jak w 1920 r. Na zakończenie Mszy Świętej zaśpiewaliśmy dobrze znaną młodzieży franciszkańskiej pieśń: „Franciszku, jakżeś ty odgadł”.

Po Mszy o klasztorze opowiedział nam wspomniany już o. Krystian. Wspomniał, że bernardynie co miesiąc przyjeżdżają do kościoła św. Anny w Warszawie. Natomiast o miejscu, w którym gościliśmy tego dnia my, usłyszeliśmy następujące wiadomości:

 

Kościół w Radecznicy powstał na miejscu objawień św. Antoniego, które miały miejsce w 1664 r. Łaska rozmów ze świętym została udzielona Szymonowi z Radecznicy. Sanktuarium powstało w 1671 r. Trzy lata później pojawili się pierwsi pielgrzymi. Główne uroczystości, związane ze wspomnieniem patrona, obchodzone są 12-13 czerwca każdego roku. Świętowane są też są m.in. uroczystości Matki Bożej Anielskiej, św. Franciszka, Matki Bożej Niepokalanej. W czasach zaborów władze carskie zlikwidowały klasztor. W 1919 r. franciszkanie powrócili do niego. W roku 1950 ich wspólnota pomagała żołnierzom niezłomnym, za ojców i braci spotkało wtrącenie do więzienie na lubelskim zamku. Sześciu żołnierzy niezłomnych, których szczątki po wielu latach odnaleziono, pochowanych jest w kryptach radecznickiego kościoła. W 1952 r. wrócił do klasztoru o. Metody Sikora, a w 1981 r. nastąpiła poprawa sytuacji miejsca kultu w związku z powołaniem tu parafii. W czasie trwania Roku Życia Konsekrowanego (2014-2016) Benedykt XVI podniósł tutejsza świątynie do rangi bazyliki. Pod chórem znajduje się zabytkowy krzyż, który na pamiątkę objawień wspomniał wymieniony już wcześniej Szymon. Choć w czasie zaborów kościół zamieniono na cerkiew, nie przestawali nawiedzać go katoliccy pielgrzymi. Dzisiaj odpust przeżywa cała okolica: klt św. Antoniego jest żywy i trwa.

 

Po nawiedzeniu kaplicy przy źródełku św. Antoniego ruszyliśmy w drogę powrotną. Czas minął m.in. na wysłuchaniu ostatniej konferencji o. Mariana, poświęconej tercjarskiej profesji:

Tekst całej profesji powinniśmy włączyć do porannego pacierza. Tercjarz składa profesje wobec Boga, Kościoła, kapłana, przełożonych i całej wspólnoty FZŚ. Powinniśmy pamiętać jej słowa, podobnie jak małżonkowie powinni zawsze mieć w sercu słowa przysięgi małżeńskiej. Musimy też modlić się o ich zachowanie w naszym życiu. Pierwszym słowem profesji jest słowo „ja”. Ja, czyli kto? Kim jestem? Człowiekiem, stworzonym na obraz Boga; tym, za którego umarł Chrystus; tym, kto zdecydował się na jeszcze lepsze zachowywanie Ewangelii w życiu. Dalej czytamy i mówimy: „dzięki łasce, jaką mnie Pan obdarzył”. Powołania więc nie daliśmy sobie sami. Mamy przed sobą dwa cele do wypełnienia: uświęcenie własne i apostolstwo. Wszystko to właśnie „dzięki łasce…”. „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem” – a więc ten wybór to żadna nasza zasługa. Mamy nieść światło Chrystusa drugiemu człowiekowi. Powinniśmy powtarzać sobie: „Jestem dzieckiem Boga, która Bóg wybrał – chcę iść tą drogą, wypełnić zobowiązanie do trwania przy Bogu”. Chrzest jest przekazaniem dziecku wiary, nadziei i miłości przez rodziców. Profesja zaś jest odnowieniem tajemnicy chrztu i poświęceniem się na służbę Bożego królestwa. Jest ono tam, gdzie trwamy w łasce Bożej, jednoczymy się z Nim. Chrzest prowadzi do uczestnictwa w życiu Bożym w codzienności. Królestwo Boże jest królestwem prawdy, dobroci, w którym Władcą jest Chrystus, będący też Drogą, Prawdą i Życiem. Co oznacza to dla nas? Dalsze słowa profesji brzmią: „Przyrzekam żyć Ewangelią Pana naszego Jezusa Chrystusa” – jak Franciszek. Szukamy sił do tego przez życie Ewangelią, mamy się o to starać. Nie zawsze uda się to tak, jak św. Franciszkowi. Mamy prawo odczytywać Ewangelię po swojemu, ale zawsze powinno być to zgodnie z nauka Kościoła. Nie musimy uciekać na pustynię, mamy realizować Ewangelię „w swoim świeckim stanie”, jak Aniela Salawa, która była tylko służką, ale jak przy tym przemawiała o Jezusie, jak służyła człowiekowi! Ewangelizować można np. dzieląc się z innymi „Drogą Franciszkańską”. Mamy się otworzyć, mówić o tym. Przechodzić „od życia do Ewangelii i od Ewangelii do życia”. Właśnie Ewangelia ma przemieniać naszą codzienność. „Przyrzekam przez jeden rok / całe życie żyć w FZŚ” – kontynuujemy w profesji. Mamy przypominać sobie, czym jest FZŚ. „Franciszkański” – czyli oparty na charyzmacie św. Franciszka. „Zakon” – bo składamy w nim profesję i żyjemy jego Regułą. Mamy ja czytać i dzielić się interpretacją we wspólnotach. Np. treścią punktu 10: o wypełnianiu obowiązków własnego stanu w łączności z Chrystutem.

Ubogaceni wspomnianymi treściami wróciliśmy do Warszawy i swoich domów.

 

Profesja wieczysta w Milanówku

W niedzielę 9 października br. w parafii Św. Jadwigi Śląskiej w Milanówku mieliśmy wielką uroczystość. Na mszy świętej o godzinie 12.30, pięciu nowicjuszy z naszej wspólnoty złożyło przyrzeczenie do profesji wieczystej Franciszkańskiego Zakonu Świeckich i są to: Izabela Lefler, Elżbieta Leszek, Grażyna Nyczka, Dorota Popowska i Sławomir Rolnik. Teraz w naszej wspólnocie FZŚ jest 15 profesów wieczystych.

Uroczystość uświetniła obecność relikwii bł. Anieli Salawy, które teraz wędrują wśród franciszkanów świeckich w naszym Regionie Warszawskim. Mszy świętej przewodniczył proboszcz parafii ks. Grzegorz Jaszczyk, opiekun naszej wspólnoty FZŚ, a homilię wygłosił i rytuał profesji przeprowadził Ojciec Jacek Staszewski OFM Conv., opiekun duchowy FZŚ. W tej uroczystej mszy świętej uczestniczył też brat Marian Radzaj, przełożony Rady Regionu Warszawskiego FZŚ, oraz brat Nikodem Napiórkowski z FZŚ w Błoniu, który był naszym pierwszym twórczym opiekunem w postulacie i nowicjacie FZŚ. W homilii, o. Jacek Staszewski uwypuklił piękno miłości do Chrystusa i człowieka, jaką Bóg obdarzył św. Franciszka z Asyżu i zachęcał, aby tercjarze szli zawsze drogą ze św. Franciszkiem z Asyżu. Po mszy świętej, ks. proboszcz Grzegorz Jaszczyk w asyście pozostałych księży z naszej parafii wraz z o. Jackiem Staszewskim, poświęcił na placu kościelnym statuę św. Franciszka z Asyżu, którą ufundowała nasza wspólnota FZŚ, jako dar na 800-lecie istnienia Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. Uroczystość zakończyliśmy agapą w kawiarence parafialnej.

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Modlitwa o pokój AD 2022 przy Senatorskiej

 

Tradycji stało się zadość – 15 października br. kolejny raz spotkaliśmy się jako tercjarze regionu warszawskiego u braci franciszkanów przy ul. Senatorskiej w Warszawie, aby modlić się o pokój.

 

O 10.00 rozpoczęła się Eucharystia. W pieśni na wejście wybrzmiało wezwanie do Boga: „...obdarz Kościół Twój jednością i pokojem”. Przy ołtarzu zobaczyliśmy wszystkich naszych asystentów, a więc o. Józefa Łaskiego OFMCap (przewodniczył Mszy), o. Hieronima Tarłowskiego OFM (wygłosił słowo powitania), o. Mariana Jarząbka OFMConv (odpowiedzialnego za homilię), a także również związanych z naszym zakonem o. Zenona Stysia OFM i ks. Mirosława Jeleniewicza OFS.

O. Hieronim z radością zaznaczył, że Bóg pobłogosławił nam tego dnia piękną pogodą, a także że jeszcze większym powodem do radowania się jest odejście pandemii do przeszłości. Powiedział też, że będziemy się modlić o pokój w duchu Asyżu; że są z nami św. Antonii i Królowa Pokoju.

Po nim głos zabrał br. Marian Radzaj OFS, przełożony Rady Regionu. Jak zawsze zaczął od podziękować: Bogu, naszym kapłanom i wspólnocie.

Usłyszeliśmy następnie, że Eucharystia sprawowana będzie za naszą Radę Regionu i wszystkich warszawskich oraz okołowarszawskich świeckich franciszkanów.

W pierwszym czytaniu – z Listu do Efezjan, zawarte było podziękowanie św. Pawła dla adresatów za ich miłość względem świętych, modlitwa o ducha mądrości i objawienia, jak również prawda, że Bóg – Jezus jest „ponad mocą i władzą”, będąc Głową Kościoła – swojego Ciała. Treść refrenu Psalmu również podkreśliła tę prawdę w słowach do Boga Ojca: „Dałeś Synowi władzę nad swym dziełem”. Wreszcie przyszedł czas na Ewangelię, w której Jezus zapewnił, że przyzna się do tych, którzy przyznają się do Niego, ale jeśli ktoś wyprze się Go, to i on wyprze się takiej osoby. Nasz Pan pouczył też o grzechu przeciwko Duchowi Świętemu.

Homilia o. Mariana Jarząbka zawierała w sobie następujące prawdy i postawiła takie oto pytania:

 

Kiedy mówimy: „Uczyń mnie, Panie, narzędziem Twojego pokoju”, prosimy o to dla nas, tercjarzy – franciszkanów. Jezus przynosi pokój. Modlimy się szczególnie o pokój na Ukrainie. Możemy w tym pomóc, jak św. Franciszek. Poszedł on z Ewangelią do sułtana, ale zaczął od wypełnienia Bożym pokojem swojego serca i życia. Szedł przez świat i głosił pokój i dobro. I my idziemy za Franciszkiem, chcemy nieść światu pokój, pokój swojemu środowisku, wspólnotom, aby inni widzieli, że pokój umiłowaliśmy. Jak dziś dać światu pokój? Jak rozpocząć wielką modlitwę o pokój? Nieść pokój to nasze zadanie i nasz obowiązek. Święty Antoni – patron świątyni, w której się zgromadziliśmy – jednał zwaśnione rody. Podobnie inni święci franciszkanie: Ludwik, Elżbieta, którzy byli ludźmi pokoju. Również Aniela Salawa, która w czasie I wojny światowej modlitwą i życiem angażowała się na rzecz pokoju pomagając chorym i rannym. Jezus mówi o tych, którzy mają odwagę przyznawać się do Niego przed ludźmi i takim ludziom udziela daru pokoju, swego Ducha. Czas i świat potrzebuje dziś światków. Trzeba iść pod prąd w sposób zdecydowany, przejść do działania. Potrzebujemy Ducha Świętego, który doda otuchy i poprowadzi. Brak współpracy z Nim to pogarda dla Jego darów. Czy mamy w sobie Ducha Bożego? Czy jesteśmy na Niego otwarci? Czy jesteśmy Jego świątynią? Religia to nie przepis na spokojne życie. Życie chrześcijanina, franciszkanina stawa wymagania. Religia to nie stan spoczynku, ale powołania do czynu. Mamy odwzorować Jezusa za przykładem Franciszka. Jezus mówi: „Ojciec mój działa i Ja działam”. Bóg odkrywa się przed człowiekiem. Daje olśnienie na drogę, która jest przed nami. Jeremiasz był kapłanem, wielkim w czasie niewoli babilońskiej, przywódcą duchowym, człowiekiem mądrym i mówcą. Wzywał do wysiłku, za co został wrzucony do studni – miał tam umrzeć z głodu. Mamy nie przegrać naszej życiowej szansy. Religia nie jest po to, aby się jej przypatrywać. Sama profesja nie czyni nas jeszcze ludźmi religijnymi. Nasza religijność, obecność w Kościele mają prowadzić do dawania świadectwa innym. Żyjmy pokojem na co dzień, idźmy do świata – jak nawrócony Franciszek. Duch doda otuchy, poprowadzi nas. Jesteśmy świątyniami Ducha Świętego! Czy wierzymy w to jako franciszkanie?

 

Na zakończenie Eucharystii odśpiewaliśmy pieśń „Ludu kapłański, ludu królewski”.

Kolejnym punktem spotkania było odmówienie modlitwy Panie, uczyń mnie narzędziem Twojego pokoju, która wydrukowana była na rewersie obrazków ze św. Janem XXIII.  O. Hieronim złożył po niej podziękowania. Dana nam została również łaska błogosławieństwa relikwiami św. Franciszka.

Po krótkiej przerwie rozpoczęła się adoracja Najświętszego Sakramentu z koronką franciszkańską do siedmiu radości Najświętszej Maryi Panny. Rozważania nawiązywały do nauki św. Franciszek. Na wstępie o. Hieronim wezwał do modlitwy do Królowej Pokoju oraz do porządkowania życia i uświęcania sumień. W tajemnicy pierwszej usłyszeliśmy o tym, że chrzest była naszym „Fiat”. W drugiej – o godności i wybraniu Maryi, radości Jej oraz św. Elżbiety. Trzeciej – radości z przyniesienia na świat Syna Bożego, który przyjął ludzkie słabości. W kolejnej zadane zostało pytanie o to, ile potrafimy ofiarować Bogu. Piąta wskazała na osobiste poszukiwanie obecności Boga w naszym życiu i w świecie. Następna zawierała prawdę o tym, że życie z Bogiem w wieczności powinno być celem i tęsknotą człowieka. Ostatnia wreszcie przypomniała, że Maryja jest symbolem Kościoła, który służy dobru i prawdzie, walcząc ze złem. Po błogosławieństwie Najświętszym Sakramentem zaśpiewaliśmy pieśń O Pani, ufność nasza.

Modlitwy przygotowały na ten dzień wspólnoty tercjarskie z kościołów przy Senatorskiej i Mokotowskiego.

Świętowanie zakończyło się radosną agapą, zarówno z czymś do zjedzenia na ciepło, jak też ze słodkościami.

 

Ze św. Elżbietą przy Miodowej

 

Spotkanie przy Miodowej, w czasie którego celebrowaliśmy z naszym regionem wspomnienie św. Elżbiety Węgierskiej, odbyło się w tym roku 19 listopada.

O 10.00 udaliśmy się wspólnie do sióstr elżbietanek na Stare Miasto, skąd odebraliśmy relikwie ich i naszej patronki. Po drodze o. Andrzej Romanowski OFMCap dał nam wskazówkę, jak trafić do sióstr – kierunek wskazuje szabla Jana Kilińskiego, którą wznosi on na swoim pomniku.

Kolejny punktem były godzinki ku czci św. Elżbiety, które odśpiewaliśmy po powrocie do kościoła braci kapucynów.

O godzinie 11.00 rozpoczęła się Eucharystia. Sprawowali ją wraz z głównym celebransem – o. Tomaszem Wrońskim OFMCap, wikariuszem warszawskiej prowincji kapucynów, wspomniany już o. Andrzej, o. Józef Łaski OFMCap, asystent naszego regionu oraz ks. Mirosław Jeleniewicz OFS. Do wspólnej modlitwy zachęcił nas w swoim słowie br. Marian Radzaj OFS, przełożony Rady Regionu Warszawskiego FZŚ. O. Andrzej zaś zaczął od słów, oznajmiających że chcemy kochać Boga jak Elżbieta, która uwielbia Go w niebie wraz z Anielą Salawą (jej relikwie również stały na ołtarzu). Radosną niespodzianką było odczytanie przez o. Tomasz dekretu z informacją o mianowaniu o. Andrzeja asystentem narodowym FZŚ.

Przez s. Anię Berłowską OFS w I czytaniu Bóg przypomniał nam, że spokojna żona to dar od Pana. S. Ela Pańko OFS wyśpiewała w psalmie słowa „Od łona matki Pan mym opiekunem”. I wreszcie o. Hieronim przeczytał jakże ważne dla tercjarzy stwierdzenie Pana Jezusa z Ewangelii: „Byłem głodny, a daliście mi jeść”.

Oto streszczenie homilii, którą wygłosił o. Andrzej:

 

Poznawanie życia św. Elżbiety napełnia nas światłem. Bóg umieścił w niej łaskę i pokój, a ona rozsiewała je wokół, czyniąc świat lepszym. To najlepszy scenariusz ludzkiego życia. My jesteśmy bardzo słabi – przekonują o tym grzechy i upadki. Święci uznają swoją słabość, gdy ich serce spoczywa w dobrym Bogu. Słabość w połączeniu z mocą Bożą daje w sumie świętość. Kiedy serce jest w Bogu, odczuwa pełnię Bożego życia. Maleńkie serce chce być w wielki Bogu. Dobry Bóg pragnie naszej miłości – odpowiedzi na uprzedzającą miłość Boga. Bóg jest wspólnotą miłujących się Osób – Trójcy. Możemy zanurzyć się w Jego miłości, prowadzi do pokory, a dalej – do wiecznej szczęśliwości, która jest naszym przeznaczeniem. Świat napawa smutkiem, wpatrujmy się więc nieustannie w Boga. Niech nic nie odłączy od Niego naszego wzroku. Jest to wielkie zadanie dla słabych. Bóg stworzył nas i zbawił nas na krzyżu. Uczmy się miłości od św. Elżbiety. Miała ona dobrych wychowawców, najpierw rodzice, a potem inni w Turyngii otoczyli ją najlepszymi przykładami. Otoczenie dzieci miłością i dobrym przykładem to wzorzec ich wychowania. Dzieci są jak gąbka chłonąca dobro, kiedy go doświadczają, ich świat jest piękny. Dzieciństwo Elżbiety nigdy się nie skończyło. Po ślubie w wzrastać w świętości pomagał Elżbiecie mąż, który jednak wcześnie odszedł z tego świata. Po franciszkańsku wciąż zaczynamy od nowa. Gdy ktoś idzie dobrą drogą, potrzebuje pochwało i zachęty. Elżbieta „napromieniowana” Bożą dobrocią i miłością innych „wypromieniowywała” tę miłość na chorych i biednych. Było to objawienie Bożej miłości. Jej dobroć dosięgała będących w potrzebie. Może wzruszyć to, że można aż tak bardzo kochać Boga i człowieka, przekraczając granice świętości. To jedyna słuszna rzecz w życiu. Mamy przekraczać granice, przezwyciężać się, naśladować świętych. Elżbieta, Aniela, Franciszek… Bóg nie jest aż tak daleki, jest w naszych sercach, uczynkach, postanowieniach, planach. Droga świata jest inna od drogi Ewangelii, Jezus niósł ją jednak światu, podobnie ja wyżej wymieniona trójka świętych franciszkanów. Dołączmy do nich w cichości dnia, z całym oddaniem, zawierzeniem Bogu, obowiązkowością, służba innym. Tak gwałtownicy zdobywają niebo. Źródłem łaski są sakramenty. Tercjarz powołany jest, by wytrwać, iść tą drogą ku wiecznej radości – jak święci./

 

Na koniec Eucharystii o. Tomasz porównał trzy gałęzie rodziny franciszkańskiej do trzech wagonów z lokomotywą, którą w dniu święta była dla nas św. Elżbieta. Obecne zaś z nami relikwie – za swoim współbratem Gabrielem Janowskim – do pasa transmisyjnego Bożej łaski.

 

Po krótkiej przerwie obejrzeliśmy i wysłuchaliśmy przygotowanej przez o. Andrzeja prezentacji o św. Elżbiecie. S. Barbara Wróblewska  OFS przeczytała kolejne jej części: Od dzieciństwa z Chrystusem, Błogosławione małżeństwo, Bosku Oblubieniec, Do nieba po wieczną miłość.

 

Ostatnim punktem dnia była agapa w podziemiach kościoła, na której w radosnej atmosferze posililiśmy ciała pyszną zupą i słodkościami.

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Wyjazd na nocne czuwanie z bł. Stefanem kard. Wyszyńskim na Jasnej Górze

 27 listopada, z inicjatywy s. Anny Berłowskiej OFS z Rady Regionu, grupa tercjarzy regionu warszawskiego wyruszyła o godz. 9.00 autokarem z Warszawy na Jasną Górę. Zaczęliśmy oczywiście od modlitwy, którą poprowadził obecny wśród nas o. Józef Łaski OFMCap. S. Barbara ze wspólnoty przy Senatorskiej przybliżyła nam po modlitwach historię Cudownego Medalika.

O 12.00 przyjechaliśmy do Gidli. Po Aniele Pańskim rozpoczęła się Msza Święta w intencji pokoju na świecie, pielgrzymów, a także o łaskę Ducha Świętego dla FZŚ.

Oto skrót homilii, której wysłuchaliśmy:

 

Po decyzji o przedłużeniu meczu Polska-Meksyk o 7 min ujawniła się nerwowość kibiców. A co z naszym życiem? Czy myślimy o „nie straceniu bramki”? O nieprzegraniu go? Mundial – będzie następny, a nasze życie – jest jedno. Adwent jest szansą na nawrócenie. Mamy zdążyć przeprosić bliźnich. Tak jak kiedyś śmieli się z budującego arkę Noego, tak dziś śmieją się z wierzących. Maryja jest nową Arką Noego – ratunkiem dla świata. Powinniśmy pokornie patrzeć na znaki czasu. Zdać sobie sprawę, że Pan Bóg „dolicza nam czas”. W początku Adwentu powinniśmy odrzuć banalne postanowienia, które są jak opadająca mgła. Pomyślmy o tym, jak używamy języka. Uważajmy na każde słowo. Czy nie gadam za dużo? Nawet na modlitwie! Mamy się na niej wyciszyć. Drugie możliwe postanowienie – nie kupować zbędnych rzeczy. A może komuś pomóc? Człowiekowi, Kościołowi? Trzeba dzielić się modlitwą, wstać na roraty, podzielić się trudem, cierpieniem. To nie zawsze krzyż, czasem to uciążliwość. Może nie podzieliłem się czymś z kimś, kto odebrał sobie życie. Mamy z podniesioną głową przeżyć Adwent. Noe jest wśród nas – spostrzeżmy to, rozeznajmy, podejmijmy trud. W ten trud wpisze się Jezus, który przychodzi.

 

Po Eucharystii udaliśmy się do kaplicy Matki Bożej. Tam jeden z ojców dominikanów opowiedział nam o historii sanktuarium:

 

Pan Bóg wybiera miejsca święte. Pewien rolnik, Jan Czeczek, orał wołami ziemię. Było to w 1516 r. Nagle woły zatrzymały się i uklękły. Zaskoczony Jan znalazł w tym miejscu maleńką, dziewięciocentymetrową figurkę Matki Bożej z Dzieciątkiem. Jan zaniósł ją nie do kościoła, ale do domu. Bóg miał inne plany: Czeczkowie stracili wzrok. Nie była to jednak kara od Boga. On czeka na nawrócenie. Nie chciał ukrycia figurki. Pobożna kobita włożyła ją do wody i przemyła ich oczy, a oni – odzyskali wzrok. Tak zaczyna się historia sanktuarium. Chorych zaczęto przyprowadzać na wspomniane pole – miały miejsce nawrócenia i uzdrowienia. Na miejsce przybyli dominikanie. W małej, ubogiej wiosce zaczęli opiekować się figurką. Pewna szlachecka rodzina podarowała im ziemie i fundusze, doszły do tego ofiary innych wiernych. Konsekracja kościoła miała miejsce w 1656 r. Po obronie Jasnej Góry miało miejsce odrodzenie świątyni. Dzięki ślubom Jana Kazimierza w 1656 r. we Lwowie Matka Boża otrzymała tytuł Królowej Korony Polskiej. 21 maja poświęcono sanktuarium w Gidlach pw. Matki Bożej Wniebowziętej. Pan Bóg posługując się małymi rzeczami czyni wielkie rzeczy. Gidelską figurkę ukoronowano papieskimi koronami. Po zaborach, rozbiorach, przyszła upragniona niepodległość. Nuncjuszem w Polsce został Achilles Ratti. W 1920 r. w Polsce pojawili się bolszewicy, zaczęła się modlitwa i walka Polaków. W sierpniu w Częstochowie i innych sanktuariach rozpoczęto wielką nowennę do Matki Bożej. Warszawę opuścili dyplomaci, biskupi zaś – w tym Achilles Ratti – pozostali. Ksiądz Skorupka z krzyżem w dłoni szedł w pierwszej linii walczących. Kiedy bp Ratti został papieżem – Piusem XI – wydał dekret o koronacji Matki Bożej Gidelskiej. Na uroczystość przybyło 300 tys. wiernych. Dziadkowie pielgrzymów z całej Europy wspominali tę koronację. Odpust nazywa się w tym miejscu „kąpiołką Matki Bożej Gidelskiej”. Ma miejsce w pierwszą niedzielę maja. W Kalwarii Gidelskiej odbywa się procesja, biskup poświęca wino, modli się i zanurza w nim figurkę. Trzeba zawsze pamiętać, że najważniejsza jest w tym wszystkim Matka Boża, a nie winko. Wino i modlitwa owocują cudami. Potrzeba jest zawsze wiara i Eucharystia. Jednym z uzdrowionych był chłopiec z Węgrowa, o którym lekarze powiedzieli, że „nie widzi i widzieć nie będzie”. Wiara jego rodziny, która w Gidlach modliła się, spowiadała, uczestniczyła w Mszach Świętych, przyniosła cudowne uzdrowienie wzroku chłopca. Syn Matce nie odmawia. Najważniejsza jest wiara, że Jezus żyje, szczególnie w Mszy Świętej. Świadectwami gidelskich uzdrowień są liczne obrazy na ścianach kaplicy. Na koniec wraz z 87-letnim  dominikaninem odmówiliśmy modlitwę „Pod Twoją obronę”. Każdy miał możliwość otrzymać cudowne gidelskie wino.

 

Ok. 15.00 przyjechaliśmy na Jasną Górę. Po czasie wolnym, o 16.30 przybyliśmy do Domu Pamięci Stefana kard. Wyszyńskiego. W pełnej pamiątek po Prymasie Tysiąclecia sali znająca go osobiście pani Stanisława Nowicka opowiedziała o jego życiu. Niech podsumowanie tego, co usłyszeliśmy, dotrze do wszystkich czytelników:

 

Po poznaniu w Laskach Marii Okońskiej przez ks. Stefana Wyszyńskiego powołali oni tzw. „ósemki”, aby podjąć się pracy wychowawczej z dziewczętami. Odpowiedzią na powojenną ateizację było powstanie Instytutu Świeckiego Pomocnic Maryi Matki Kościoła. Jan Paweł II zmienił później jego nazwę na Instytut Prymasa Wyszyńskiego. Dziś służy on zachowaniu nauczania Prymasa. Hasło „Soli Deo”, relacja z Matką Bożą Częstochowską, a także herb kard. Wyszyńskiego były w rzeczywistości jego programem. O Maryi mówił: „Ona wszystko poprowadzi”. Na ustawę PRL o obsadzania stanowisk kościelnym prowadzący wtedy Polski Kościół Prymas odpowiedział: „Wszystko postawiłem na Maryję (…). Znalazłem dłonie, w których mogę ubezpieczyć Kościół i naród. Po słynnym „Non possumus” kard. Stefana uwięziono; nie wiedział on, co będzie dalej, ale ufał, że Maryja znajdzie rozwiązanie. W 1953, w czasie aresztowania, dokonał on aktu oddania się Maryi w niewolę. Z odosobnienia wrócił schorowany i osłabiony, najważniejsze było jednak to, że przetrwał próbę. Prymas intensywnie wykorzystywał czas: „Czas to miłość” – mawiał dodając, że jest to dar od Pana Boga i należy się go szanować. Nie tylko mówił on o tym, ale żył zgodnie z tą prawdą: w czasie uwięzienia wcześnie rano wstawała, modlił się za Wschód – Rosję, po śniadaniu dla zdrowia szedł na spacer, wykonywał proste czynności jak zamiatanie śmieci czy odśnieżanie, po obiedzie pozwalał sobie na krótki odpoczynek, następnie odbywał kolejny spacer, oddawał się modlitwie, czytał i pisał. Również w czasie pozbawienia zewnętrznej wolności napisał Jasnogórskie Śluby Narodu. Wiązało się to z rocznicami ślubów Jana Kazimierza, obrony Jasnej Góry a także 100-lecia chrztu Polski. W wielkiej nowennie oddano dzięki temu Polskę w niewolę Maryi. Prymas chciał całkowitego oddania Polski Matce Bożej, wzmocnienia człowieka – każdego – duchowo. Część życia Prymasa dobrze pokazuje najnowszy film o nim: „Prorok”. Pewnym testamentem kard. Wyszyńskiego jest ABC Społecznej Krucjaty Miłości – 10 punktów mówiących o tym, jak żyć, aby wnosić w świat przebaczenie i pokój. Mogą być one podstawą przeprowadzania rachunku sumienia. Aby nieść światu pokój i dobro potrzebny jest jednak niemały wysiłek.

 

Następnie obejrzeliśmy film ze świadectwami odnośnie Społecznej Krucjaty Miłości. Po nim s. Magda z naszej grupy zaintonowała pieśń o jasnogórskich ślubach narodu. Podsumowaniem tej części naszego dnia stały się słowa: „Tyle jest wart czas, ile jest w nim miłości”.

 

O 21.00 byliśmy już w jasnogórskiej kaplicy Matki Bożej, gdzie celebrowaliśmy nabożeństwa Apelu Jasnogórskiego. Prowadzący rozważanie przypomniał nam, że:

 

Stajemy na progu Adwentu. Czekamy na przyjście Boga w żłóbku i na końcu czasów. Maryja jest Pierwszą spośród pokornych, jaśniejąca wiarą i miłością dla żyjących nadzieją. Niewzruszona Dziewica rodzi Baranka, który złoży siebie w ofierze. Niewiasta – zwyciężająca węża przynosi nadzieję. Upadający człowiek doświadcza sprawiedliwości i miłosierdzia Boga. Przechodzimy przez noce naszych słabości, ponosimy karę i pokutę, ale zawsze pojawia się Jej obraz. Nikt, kto Jej ufa, nie zawiódł się. Czekamy na ukazanie się Maryi w nocy ateizmu i bezprawia, bo wiemy, że zwycięstwo jest możliwe.

 

Na koniec tej refleksji Maryi zawierzony został cały Kościół z Ojcem Świętym, Konferencja Episkopatu Polski, ale też Franciszkański Zakon Świeckich. Po dziesiątce różańca odmówiliśmy modlitwę do bł. Stefana kard. Wyszyńskiego. Pasterskiego błogosławieństwa udzielił abp. Wacław Depo, który zwrócił uwagę na Pawłowe wezwanie do „rozumienia chwili obecnej” i przyodziania „zbroi wiary”.

 

O 21.30 rozpoczęło się nocne modlitewne czuwanie. Wybrzmiały ważne słowa bł. Stefana Wyszyńskiego: jedne ostatnich, w których stwierdził: „Nie będę dużo mówił”; słowa o tym, że wiara ludu jest największą wartością, że Kościół Polski jest przedmurzem chrześcijaństwa, że Bóg – Dawca życia – ma do niego prawo, że kapłaństwo jest darem Chrystusa, że „Jeżeli jaki program, to – Ona”. Po tych zdaniach zaśpiewaliśmy beatyfikacyjną pieśń „Soli Deo – Jedynemu Bogu” z jakże aktualnym fragmentem: „Na trudne czasy (…) Prymasa Tysiąclecia Opatrzność nam dała”. Po niej – kolejne fragmenty nauki Wielkiego Kardynała: „Módl się za wszystkich, nawet za nieprzyjaciół”; „Wszystkim potrzeba serca”; „Lepiej dostać, aniżeli ugodzić”; „Nie dochodzić swego za wszelką cenę”; „Trzeba umieć przebaczać”; „Mamy zbyt dużo materiałów łatwopalnych w sercach”; czy też: „Błogosławieni pokój czyniący”. Następnie utwór „Ave Maria” wykonał grający tej nocy specjalnie dla nas organista.

 

Po kolejnej pieśni wysłuchaliśmy konferencji, którą wygłosił Marcin Sułek ze Stowarzyszenia Civitas Christiana. Z jej treści dowiedzieliśmy się, że:

 

Adwent należy przeżywać z Kościołem – kard. Wyszyński jest w tym dziele przewodnikiem. Jest on też patronem Stowarzyszenia Civitas Christiana, współorganizatora czuwania. Z prymasem jesteśmy w domu Matki. Jest to dziękczynienie i prośba o jego kanonizację. ABC Społecznej krucjaty miłości to testament Prymasa Tysiąclecia na XXI w. Odnowę życia społecznego powinniśmy zaczynać od przemienienia siebie. Prymas pokazał, że program ten jest realny, choć trudny. Na jego podstawie możemy przeprowadzać rachunek sumienia. Jego treść to m.in. hasła: „Pracuj rzetelnie” i „Módl się za wszystkich, nawet za nieprzyjaciół”. Apel uczy nas miłości. Modlitwy nie trzeba się uczyć, trzeba jej chcieć. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus mówiła, że modlitwa to wzniesienie serca, okrzyk miłości i radości. Słowa „Kto się uniża, będzie wywyższony” przypominają nam o pokorze. Mamy przyjąć dar modlitwy, człowiek jest żebrakiem wobec Boga. Modli się cały człowiek. Dusza, duch i serce. Kiedy serce jest daleko od Boga, modlitwa jest pusta. Miłość nieprzyjaciół to Nowe Prawo. Dziedzictwo Prymasa jest szkołą modlitwy i przebaczenia. Pokazują to zanotowane w „Zapiskach więziennych” świadectwa stosunku do strażników i sprawców uwięzienia. Mamy bronić się od chęci odwetu, aby w ten sposób budować Królestwo Boże na ziemi. „Nie zmuszą mnie, bym ich nienawidził” – mówił Prymas. Cenne treści o nim znajdziemy w filmie „Prorok” i książce „Miłość na co dzień”. Powinniśmy suszyć wody złą modlitwą. Kiedy przebaczamy, otwierają się niebiosa. Naszym zadaniem jest kochać każdego, przebaczać bez końca, kochać „komary codziennego życia”. Wcielając w życie zasadę upominania w cztery oczy, mamy pierwsi wyjść do tych, którzy wobec nas zawinili. Konflikt można przerwać w zalążku, to otwarta droga do pokoju społecznego. Skąd czerpać siłę? Tołstoj odpowiada, że wroga można miłować tylko Bożą miłością.

 

Konferencja zakończyła się wezwaniem: „Prymasie, pomóż nam zrobić pierwszy krok! Matko, prowadź nas do Twojego Syna!”.

 

Następnie różańcem rozpoczęła się adoracja Najświętszego Sakramentu. We wprowadzeniu wybrzmiały ważne treści:

 

Różaniec jest „psychologiczną modlitwą codzienności”. Miłość prowadzi do życia, nienawiść – na cmentarz. Słowa „kocham Cię, Jezu”, są jedynym świadectwem, z którym pójdziemy do nieba. „Nie wystarczy mieć wolność, rozum, wolę, serce – trzeba umieć ich używać”. Mamy nie zadręczać Jezusa odpowiadaniem o sobie, ale raczej mówić: „Mów Panie, bo sługa Twój słucha”. Praca jest prawem i obowiązkiem. Naród nie chcący ludzi wielkich – kończy się. Ołtarz prowadzi do Prawdy, a ta – do wielkości. „Pracujmy dla Króla chwały”. Matka jest Sercem Kościoła. Brewiarz – modlitwą z tym Kościołem i z samym Chrystusem.

 

Po wprowadzeniu odmówiliśmy przeplatany pieśniami różaniec zatrzymując się nad tajemnicami światła:

 

„Słowo Boże trwa na wieki”. Woda codzienność połączona z mocną Chrystusa zmienia się w wino łaski. Apostołowie „głosili Ewangelię wszędzie” – ta era nie skończyła się. Apostoł głosi nie siebie, lecz Ewangelię Bożą. Król cicho idzie przez dzieje ludzi od 2 tys. lat. To nasz Sługa i Brat, pokorny Władca. W naszych myślach, sercach i uczuciach są materiały łatwopalne. Powinniśmy to zrozumieć i przebaczać. „Błogosławieni pokój czyniący”.

 

Punktem kulminacyjnym czuwania była Eucharystia. Słowo powitania skierował do nas br. Marian Radzaj. Mszy Świętej przewodniczył o. Grzegorz Prus OSPPE, koncelebrował ją m.in. o. Józef Łaski. W homilii o. Grzegorz przybliżył nam następujące treści:

 Wiara żołnierza z Ewangelii jest przykładem prostego rozumowania. Potrzebujemy jej, aby Adwent był Adwentem. Często lampki, zakupy są oznaką zeświecczenia świąt Bożego Narodzenia, wtedy staje się „ważne”, aby broń Boże nie powiedzieć, kto ma te urodziny. Postanowienia mają swoją wartość, ale nie chodzi w nich o próbę sił. To ma być dla Jezusa, potrzebna jest wiara. Przygotowujemy się do Bożego Narodzenia i do Paruzji. Powinniśmy odświeżyć sobie prawdę, że jako chrześcijanie czekamy na niebo, aż On zatryumfuje i nastanie pokój. W niektórych regionach świata wojna toczy się od dawna. Potrzeba wiary odpornej na wszystko – podobnej do samotnego drzewa trzymającego się mimo wichrów. Wiarę taką obrazuje świadectwo matki, która wyprosiła u Maryi łaski dla niepełnosprawnego dziecka. Obejście ołtarza na kolanach to też prosta wiara. Prostą i wytrwałą wiarę miał też w więzieniu prymas Wyszyński. W czasie tegorocznego Adwentu trwają mistrzostwa świata w piłce nożnej. Codziennym wydarzeniem staje się nie nabożeństwa, lecz mecz. Kiedy biskupi Ryś i Muskus na stadionie Cracovii zorganizowali spotkanie modlitewne, po kampanii reklamowej wzięło w nim udział ok. 10 tys. uczestników – pustych miejsc było sporo. Tydzień później ligowy mecz zgromadził 20 tys. kibiców. Przy całej miłości do sportu – daje to do myślenia. Adwent to okazja, by podnieść wzrok z ziemi do nieba, spojrzeć na Pana, Który Jest. To czas przypominania sobie sensu, uświadamiania sobie, po co to wszystko, co jest najważniejsze.

 

Po Mszy Świętej przeżyliśmy jeszcze wspólnie Drogę Krzyżową, zwieńczoną koronką do Miłosierdzia Bożego.

W drodze powrotnej sen w podróży przyszedł nie tylko ze względu na tak późną porę, ale też dzięki kojącym słowom i dźwiękom pieśni „Zapada zmrok”.

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wspomnienie Św. Elżbiety – spotkanie u Kapucynów na Miodowej

W listopadzie bieżącego roku, oprócz uroczystości Wszystkich Świętych, Dnia Zadusznego, wspomnienia zmarłych z zakonów franciszkańskich i wspomnienia wszystkich świętych zakonu serafickiego, ważnym w Regionie Warszawskim, wspólnie świętowanym wydarzeniem było wspomnienie św. Elżbiety Węgierskiej. Uczciliśmy tę wielką tercjarkę w kościele braci kapucynów przy ul. Miodowej w Warszawie 13 listopada. Dzięki siostrom elżbietankom naszemu eucharystycznemu i modlitewnemu spotkaniu towarzyszyły relikwie św. Elżbiety, skryte w pięknym relikwiarzu w kształcie róży.

Eucharystię rozpoczęliśmy pieśnią „Elżbieto święta, węgierska księżniczko”.W powitaniu o. Marian Jarząbek OFMConv, jeden z naszym duchowych asystentów, nawiązał do miejsca spotkania – kościoła ze śladami historii. Następnie o. Andrzej Romanowski  OFMCap zwrócił uwagę na obecność św. Elżbiety w naszej celebracji i zaprosił do duchowej uczty. Zaś o. Piotr Owczarz – gwardian klasztoru gospodarzy, który przewodniczył Mszy Świętej, wypowiedział do nas piękne słowa: „Witam w domu”, zaznaczając, że tworzymy wspólną franciszkańską rodzinę, której jedność gwarantuje Chrystus.

Czytania i Ewangelia pochodziły ze wspomnienia patronki. Jakże dobrze pasowały do niej Jezusowe słowa z Ewangelii: „Bo byłem głodny, a daliście mi jeść”.

Homilię wygłosił o. Hieronim Tarłowski OFM, nasz regionalny asystent z klasztoru przy ul. Senatorskiej. Ojciec zaczął od świadectwa o spotkaniu z bezdomnymi w drodze na Mszę, a także o zatrzymaniu się przy rzeźbie przedstawiającej bezdomnego Chrystusa. „Stajemy przed św. Elżbietą – usłyszeliśmy. – Zaledwie 24-letnią, a świętą – matką, żoną, wdową, zakonnicą”, która „potrafiła usłyszeć słowa Chrystusa z dzisiejszej Ewangelii”. Elżbieta – kontynuował asystent – pocieszała ubogich, opiekowała się nimi, wybudowała szpital, rozdawała dary miłości, odwiedzała chorych, karmiła, poprawiała posłania, niosła chorych na własnych ramionach, a w dziełach tych pomagał jej małżonek. Ojciec podkreślił też, że konieczne jest nie tylko odwiedzanie kościoła, ale też świadczenie bliźnim dzieł miłosierdzia. Nawiązując m.in. do czytań nasz kaznodzieja zauważył, że świat ukazuje nam dobre i złe przykłady postaw kobiet. Jan Paweł II – mówił dalej – nauczał zaś o „geniuszu kobiety”, który tak dobrze widać na przykładzie św. Elżbiety. Chcemy ją naśladować, przyglądając się jej życiu – powiedział o. Hieronim. Po śmierci męża – przypomniał duchowny – Elżbieta została wygnana z zamku. Dalej dane nam było jeszcze raz usłyszeć jej krótką biografię, prawdę o jej nawróceniu jako owocu modlitw, informację o kanonizacji 4 lata po śmierci. Na koniec wybrzmiało ważne dla każdego pytanie: „Gdzie mnie dzisiaj posyła Jezus Chrystus?” oraz zdanie z Ewangelii: „Pójdźcie błogosławieniu do Ojca Mojego”.

Po Mszy Świętej przeczytane zostały ogłoszenia z Regionu. Następnie odśpiewaliśmy Godzinki do św. Elżbiety oraz wysłuchaliśmy wykonanej przez o. Andrzeja pięknej pieśni do słów modlitwy naszej patronki. O. Marian natomiast poprowadził Litanię do św. Elżbiety i udzielił wieńczące całe spotkanie błogosławieństwo relikwiami każdemu z uczestników.

 

 

 Opłatek przełożonych wspólnot miejscowych regionu warszawskiego
i Rady Regionu FZŚ

8 stycznia A.D. 2022 spotkaliśmy się w kościele ojców franciszkanów na warszawskim Wierzbnie, przy ul. Modzelewskiego, na regionalnym opłatku. Zaczęliśmy o godz. 11.00 Mszą Świętą, którą sprawowali dla nas o. Hieronim Tarłowski, asystent naszego regionu, a także o. Zenon Styś. Przed rozpoczęciem Eucharystii przywitał wszystkim zebranych br. Marian Radzaj, przełożony Rady Regionu.

Homilię wygłosił dla nas o. Hieronim. Nawiązał w niej do przypadającego na następny dzień święta Chrztu Pańskiego. Mówił w niej o tym, że Pan Jezus, choć sam był bez grzechu, przyjął chrzest jako gest pokuty za nas wszystkich, przez co zbratał się z nami i pokazał, że jest blisko nas. Chrzest ten był zarazem objawienia się Trójcy Świętej. Nasza myśl – kontynuował ojciec – powinna biec do momentu naszego chrztu, podobnie, jak chrzest swój w Wadowicach wspominał św. Janem Paweł II, modląc się w tamtejszym kościele przy chrzcielnicy. Najważniejsza data naszego życia – usłyszeliśmy – to data chrztu, a chrzest dziecka stanowić powinien dla wszystkich normalność. Kolejny dzień powinien być dla nas dniem wdzięczności za nasz chrzest. Jego przypomnieniem jest m.in. woda święcona w kruchcie kościołów i znak krzyża po zanurzeniu w niej palców. Nasz asystent przypomniał też, że litery „C+M+B”m które piszemy na drzwiach naszych domów 6 stycznia są naszym świadectwem wiary. Wiary – bo należy do Chrystusa: przez św. Franciszka, zakon, taukę.

Świąteczną atmosferę budowały m.in. kolędy prowadzone przez siostrę organistkę i jej współsiostry, a także szopka Bożonarodzeniowa u stóp ołtarza.

Po Eucharystii spotkaliśmy się we auli Franciszkańskiego Centrum Duchowości. O. Hieronim poprowadził modlitwę do Ducha Świętego. Brat Marian natomiast poruszył takie tematy jak rok Anieli Salawy i peregrynacja jej relikwii w naszym regionie, kwartalne dni skupienia w różnych jego częściach, materiały formacyjne i zaczerpnięte z nich tematy do opracowania przez miejscowe wspólnoty w celu publikacji z „Drodze Franciszkańskiej” (naszym regionalnym periodyku), planowane na maj rekolekcje w podwarszawskim Józefowie, kapituły i wizytacje wspólnot miejscowych, a także rekolekcje w drodze (do Kalwarii Pacławskiej) planowane na czerwiec.

Następnie przełożeni wspólnot miejscowych dostarczyli sekretarz Rady Regionu sprawozdania roczne, skarbniczce – sprawozdania finansowe, a przełożonemu Rady Regionu podania związane z kapitułami i wizytacjami.

Na koniec zasiedliśmy wspólnie do Agapy, podczas której symbolicznie, z życzeniami na ustach, przełamaliśmy się opłatkiem, zaśpiewaliśmy kolędę Bóg się rodzi i pokrzepiliśmy się pysznymi kanapkami przygotowanymi przez nowicjuszy naszego regionu i słodkościami.

 

OBCHODY 100-LECIA ŚMIERCI BŁ. ANIELI SALAWY,

PATRONKI FZŚ W POLSCE

12 marca 2022 r. przypadła 100 rocznica śmierci bł. Anieli Salawy, patronki FZŚ w Polsce. Główne uroczystości miały miejsce w Krakowie, natomiast dla wszystkich, którzy nie mogli wziąć udziału w uroczystościach w Krakowie, obchody zostały zorganizowane w parafii Najświętszego Zbawiciela w Warszawie. Rozpoczęły się Mszą św. koncelebrowaną o godz. 10. W koncelebrze uczestniczyło czterech kapłanów: o. Marian Jarząbek OFMConv, o. Józef Łaski OFMCap, o. Zenon Styś OFM i proboszcz miejscowej parafii – ks. prałat Robert Strzemienny, który powitał wszystkich kapłanów, przełożonego regionu oraz wszystkich uczestników uroczystości. Podkreślił, że franciszkańskie pozdrowienie: Pokój i Dobro ma szczególne znaczenie w obecnym czasie wojny na Ukrainie.

Następnie głos zabrał przełożony Rady Regionu – br. Marian Radzaj, który, po powitaniu wszystkich, przypomniał plan całej uroczystości i podkreślił, że obecność na tej Mszy św. była silniejsza od strachu przed pandemią i wojną. Podziękował również miejscowej Wspólnocie za zorganizowanie i przygotowanie obchodów. Słowo Boże wygłosił o. Marian Jarząbek, który nawiązał do refrenu psalmu responsoryjnego „Błogosławieni, słuchający Pana”. Po wysłuchaniu Słowa Bożego zostały ofiarowane dary ołtarza. Po Mszy św. przełożony Regionu przekazał ogłoszenia, dotyczące głównie peregrynacji relikwii bł. Anieli Salawy oraz inne, odnoszące się do uroczystości i zadań, czekających franciszkanów świeckich do końca br. Następnie o. Józef Łaski wygłosił konferencję nt. patronki FZŚ w Polsce – bł. Anieli Salawy – czcicielki Eucharystii. Uroczystości zakończyły się wspólną modlitwą przed obrazem Matki Bożej – Matki Zbawiciela, poprowadzoną przez ks. Roberta Strzemiennego. Po części oficjalnej, zebrani zostali zaproszeni przez Wspólnotę miejscową na poczęstunek.

BŁ. ANIELA SALAWA CZCICIELKA EUCHARYSTII Konferencja wygłoszona 12.03.2022 w kościele Najświętszego Zbawiciela w Warszawie w 100. rocznicę śmierci bł. Anieli Salawy podczas Dnia skupienia Regionu Warszawskiego FZŚ.

Eucharystia podtrzymuje, pogłębia i odnawia życie łaski otrzymane na chrzcie, a także chroni nas przed grzechami oraz przywraca utracone siły duchowe i umacnia miłość. Przez Eucharystię odczytujemy zobowiązanie do pomagania ubogim, w których powinniśmy dostrzegać Chrystusa (KKK1391-1398). Ofiara eucharystyczna jest składana jako wynagrodzenie za grzechy żywych i zmarłych, a także by otrzymać od Boga duchowe i doczesne dary (KKK 1414). Komunia św. pogłębia nasze zjednoczenie z Chrystusem, który powiedział: „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we mnie, a Ja w nim” (J 6,56), a także dokonuje w życiu duchowym tego, czego pokarm w życiu cielesnym. W procesie uświęcania człowieka szczególną rolę odgrywają sakramenty święte. Największe znaczenia ma Eucharystia, która stanowi centrum życia Kościoła (por. KKK 893). Udział we Mszy św. i przyjmowanie Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa daje konkretne owoce, których doświadczała Aniela Salwa w swoim życiu. 1.Msza św. i Komunia św. Kult Eucharystii dla Anieli Salawy był istotą jej duchowego życia. Msza św. stanowiła centralny moment każdego dnia. Aniela wstawała wcześnie rano, aby z Panem Jezusem zacząć nowy dzień. Dopóki mogła chodzić uczestniczyła w dwóch, a nawet w kilku mszach świętych. Pod koniec życia, gdy mieszkała w suterenie i była już bardzo słaba, 400 m drogi do kościoła pokonywała prawie w godzinę. Pobożnie i w wielkim skupieniu słuchała Mszy św. i przyjmowała Komunię św. W czasie Komunii św. Aniela przeżywała uczucie wielkiej małości wobec wielkości Boga. Stan ten opisała w swoim Dzienniku: „Często tak jest, że w czasie Komunii św. zaczynam tak dziwnie niknąć i staje się takim maleńkim proszkiem. I ten proszek unosi się w powietrze i gdziekolwiek spoczywa. Tak zwykłym pyłkiem dusza się stanie wobec Pana Boga, kiedy się jej z bliska okaże. Bo wielkość Pana Boga tak miażdży duszę”. Kiedyś po przyjęciu Komunii św. odczuwała niemal doświadczenie spotkania z Jezusem jako Osobą, które tak opisuje: „(…) ukazał się Pan Jezus z dziwnym i miłosnym spojrzeniem tak, że ja mogłam była ucałować Jego najsłodsze ręce i mile tuliłam się do Serca Jego. I sam Siebie mi oddawał na ołtarzu w Komunii św. Innym znów razem był w Hostii świętej bardzo znieważony i z błotem zdeptany”. Aniela zwykle przyjmowała Komunię św. rozpromieniona, jakby w ekstazie. Na tę chwilę czekała z utęsknieniem, ponieważ Komunia św. była dla niej ogromnym pocieszeniem w dniach wypełnionych cierpieniem. Potem trwała w głębokim skupieniu, odprawiała długie dziękczynienie i wiele godzin adoracji Jezusa Eucharystycznego.

  

Spotkanie mistrzów formacji wspólnot Regionu Warszawskiego FZŚ

z Radą Regionu

2 kwietnia 2022 r. na warszawskim Wierzbnie, w kościele ojców franciszkanów oraz przykościelnym centrum duchowości franciszkańskiej odbyło się spotkanie mistrzów formacji wspólnot Regionu Warszawskiego FZŚ z Radą Regionu.

Pierwszym punktem spotkania była Eucharystia, przed którą br. Marian Radzaj, przełożony Rady Regionu zapoznał nas z planem całego spotkania. Mszę Świętą sprawowali dla nas o. Hieronim Tarłowski OFM (asystent regionalny FZŚ, który przewodniczył Eucharystii), ks. Mirosław Jeleniewicz (asystent wspólnoty w Izabelinie) oraz o. Zenon Styś OFM. Intencją celebracji eucharystycznej był Region Warszawski FZŚ i nowe powołania do naszych wspólnot.

Homilię wygłosił dla nas o. Hieronim. Wskazał na jej początku, że zbliżamy się do najważniejszych świąt roku, a liturgia słowa wprowadziła nas do tego, co niedługo będziemy przeżywać. W Księdze Proroka Izajasza usłyszeliśmy bowiem o złamaniu Przymierza przez naród izraelski i oddawaniu czci bóstwom. Prorok – głos Boga – wie, że będzie miał wielu przeciwników, że narazi się. Chciano uniemożliwić mu prorokowanie, zabić go. Zawsze są tacy – mówił dalej nasz asystent – którzy idą za Bogiem, ale i tacy, którzy sprzeciwiają się Mu. Jeremiasz całą ufność złożył w Panu Bogu. Tu nasz ojciec nawiązał do sytuacji na Ukrainie, wobec której właśnie ta ufność jest najlepszą odpowiedzią. Są tacy, których za życia odrzucono, a po śmierci uznano ich za wielkich – stwierdził kapłan, wymieniając Kopernika, Giordano Bruno, gen. Sikorskiego, Tomasza Morusa, św. Stanisława, płk. Kuklińskiego. Zostało nam też przypomniane, że Jezus jest Prawdą i właśnie dlatego spotykał się nienawiścią – ludzie nie mogli pogodzić się z Jego wolnością, nie mogli zrozumieć postawy głoszenia miłości, treści Kazania na Górze, zasady nadstawiania drugiego policzka. Nauka Chrystusa trafiała w sedno sprawy, przez bo była bolesna, tak było np. przypadkach upominania faryzeuszów. Wciąż są ci – zauważył kaznodzieja – którzy nienawidzą Jezusa i odrzucają Jego prawdę. A to właśnie ona wskazuje nam drogi życia, choć nie szczędzi nam przy tym trudnych słów. Chcemy – mówił przewodniczący Eucharystii również w naszym imieniu – wstępować w ślady św. Franciszka, bł. Anieli Salawy, Jana Pawła II. Dalej wypowiedziane zostały słowa mówiące o tym, że dziś łatwo przychodzi podważanie autorytetów, których nauka jest trudna. A powinniśmy kierować słowami psalmu: „Panie, mój Boże, Tobie zaufałem”, patrzeć na obraz Jezu ufam Tobie. Powtarzać: „Jezu, ufam Tobie!” w tych trudnych czasach, w trudach z samym sobą, w chorobie, trudnościach, ufać, że Najlepszy Pasterz pomoże nam wchodzić w Jego ślady. Prowadźmy prawdziwie Boże franciszkańskie życia – wezwał na koniec homilii o. Hieronim.

Po Mszy Świętej, przy wystawionym Najświętszym Sakramencie, odmówiliśmy wspólnie różaniec, Litanię do Najświętszej Maryi Panny, zawierzenie Matce Bożej. Część modlitewną, zakończyło błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem.

Po modlitwie przeszliśmy do sali, w której członkowie Rady Regionu: s. Maria Tobera, s. Anna Berłowska oraz br. Marian Radzaj wygłosili referaty poświęcone formacji na różnych etapach tercjarskiej drogi. Przełożony Regionu podkreślił, że w naszych wspólnotach bardzo potrzeba rozpalenia w braciach i siostrach Bożego ognia. Całe spotkanie zakończył wspólny posiłek.

  

Z Królową Polski na Siekierkach AD 2022

3 maja AD 2022 spotkaliśmy się w Uroczystość Matki Bożej Królowej Polski w sanktuarium na warszawskich Siekierkach, gdzie Maryja czczona jest jako Nauczycielka Młodzieży.

Był piękny, słoneczny dzień. Siekierki pachniały wodą Wisły, świeżą trawą i kwiatami. Tercjarskie poczty sztandarowe czekały przed sanktuarium już jakiś czas przed Eucharystią.

Na rozpoczęcie Mszy Świętej wybrzmiała pieśń „Z dawna Polski Tyś Królową”. Słowa powitania skierował do nas ks. o. Tadeusz Suślik SchP – proboszcz parafii oraz kustosz sanktuarium. Przypomniał, że właśnie tego dnia przypada patronalne święto parafii Matki Bożej Królowej Wyznawców, a także że trwamy wciąż w ogólnopolskim dziękczynieniu za beatyfikację kard. Stefana Wyszyńskiego i Matki Elżbiety Róży Czackiej.

Mszy Świętej przewodniczył ks. prał. dr Janusz Bodzon – kanclerz Kurii Archidiecezji Warszawskiej . Powitani zostali na niej również nasi asystenci: o. Józef Łaski OFMCap z Miodowej oraz ks. Mirosław Jeleniewicz OFS z Izabelina, a także przełożony Rady Regionu Warszawskiego FZŚ – br. Marian Radzaj i pozostali tercjarze. Zostaliśmy następnie zaproszeni do wspólnej modlitwy.

Przewodniczący Eucharystii, który miał na sobie ornat z wizerunkiem Matki Bożej Częstochowskiej, skierował do Boga prośbę o umocnienie nas na drogach dobra.

Psalm przypomniał nam, że Maryja jest „wielką chlubą naszego narodu”, a Ewangelia – że Jezus, umierając na krzyżu, podarował nam Ją jako naszą Matkę.

Oto o czym usłyszeliśmy w homilii, którą wygłosił ks. Janusz Bodzon:

Śluby króla Jana Kazimierza były w początkiem łańcucha wydarzeń, które doprowadziły do ustanowienia przez Piusa XI w 1924 r. święta Matki Bożej Królowej Polski. Jan XXIII natomiast ogłosił Matkę Bożą główną Patronką naszego kraju i polskich diecezji. Łączy się to też z uchwaleniem Konstytucji 3 maja – po wydarzeniu tym twórcy aktu udali się z Zamku Królewskiego w Warszawie do kolegiaty św. Jana Chrzciciela i odśpiewali tam dziękczynne Te Deum. Czytania na 3 maja – wszystkie z Nowego Testamentu – wskazują na wymiar paschalny uroczystości – zwycięstwo nad grzechem, śmiercią, szatanem. Każdy medal ma dwie strony, a każda z nich coś wyraża. Jest tak również z fragmentami z Liturgii Słowa. Niewiasta obleczona w słońce to Matka Boża, ale „Niewiasta” oznacza też Kościół (Ecclesia), który narodził się z boku Chrystusa. Widzimy tu więc dwa wymiary: kościelny i Maryjny. Kościół rodzi się z chrztu i Eucharystii. Jezus oddaje życie za wszystkich ludzi. Dla Boga nie ma ograniczeń czasowych – to czas istnieje dla Boga, a nie odwrotnie. Kto przyjmuje dwa strumienie miłosierdzia, zostaje wyrwany smokowi, który chciał go pożreć. Apostołowie po zmartwychwstaniu Jezusa nie boją się śmierci i świadczą o Chrystusie nawet przed sanhedrynem.  Zarówno Chrystus, jak i Kościół wiodą wiernych do nowego życia. W dialogu z krzyża, podobnie jak w Kanie Galilejskiej Jezus mówi do Matki „Niewiasto” całkiem świadomie. Egzegeci tłumaczą, że jest to nawiązanie do słów, które Bóg wypowiedział do węża po grzechu pierworodnym: „Wprowadzam nieprzyjaźń między tobą, a niewiastą”. Kardynał Stefan Wyszyński miał swój udział w ogłoszeniu Konstytucji Dogmatycznej o Kościele Soboru Watykańskiego II. Była w niej mowa o Maryi i Jej roli w Kościele: jest w nim pieczęcią i jest dla niego wzorem. Wiąże się to z Jej posłuszeństwem i przylgnięciem do Boga. Maryja pokazuje, jak należy być w Kościele i być Kościołem. Miłość Boża nie zna granic, obejmuje każdego. Zwierciadłem tej miłości jest Maryja niepokalanie poczęta i nieskalana grzechem w całym życiu. Słowa „Oto Matka twoja” mają podwójne znaczenie. Chodzi w nich zarówno o opiekę nad samotną wdową, ale też o ustanowienie Maryi Matką Kościoła. Nie ma dwóch kategorii dzieci Kościoła – wszyscy są wezwani do świętości życia, konkretnej, codziennej, nie abstrakcyjnej. Wojna oznacza brak poszanowania dla drugiego człowieka – brata. Możemy zadawać sobie pytanie: „Co mogę zrobić wobec złego świata?”. Odpowiedź brzmi: Bądź święty na wzór Maryi – mów Bogu „tak”, jak Ona podczas Zwiastowania. Nie martwmy się o to, jak to posłuży Jego planom, po prostu starajmy się być święci. Bądźmy dziećmi Maryi nie tylko z nazwy, ale z rzeczywistości życia. Jest to zadanie każdego – być świętym i starać się o to dla innych. Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. „Oto Matka twoja” – mamy przyjąć Ją sercem, jak Stefan kard. Wyszyński, którego zawołanie brzmiało „Soli Deo per Mariam”, który był zawsze posłuszny: i w więzieniu, i przygotowując Wielką Nowennę, i troszcząc się o Kościół oraz jego świętość. A dziś – orędując za nami.

Po modlitwie wiernych odmówiona została modlitwa ks. Piotra Skargi za Ojczyznę. Zostało też odśpiewane uroczyste „Te Deum”. Końcowymi punktami modlitewnego spotkania były: odnowienie Jasnogórskich Ślubów Narodu, litania do bł. Stefana Wyszyńskiego przy jego relikwiach i wystawienie Najświętszego Sakramentu w kaplicy na miejscu siekierkowskich objawień Matki Bożej s. Władysławie Papis.

 

U Matki Bożej Łaskawa AD 2022

Kolejną okazją do spotkania tercjarzy z Warszawy i okolic było wspomnienie Patronki Regionu – Matki Bożej Łaskawej, które jak co roku celebrowaliśmy goszcząc u ojców jezuitów przy ul. Świętojańskiej na stołecznym Starym Mieście. Było to 14 maja br.

Na początku przywitał nas gospodarz miejsca – o. Wiesław Kulisz SJ.

Pani Łaskawa – patronka Warszawy, patrzyła na nas nie tylko ze znanego warszawianom obrazu w ołtarzu głównym, ale tym razem również z figury umieszczonej na ołtarzu. Czekała na nas z otwartymi ramionami, trzymając w dłoniach strzały połamane przez Jezusa, który jest naszym ratunkiem i ocaleniem.

Głównym celebransem był o. Stanisław Ziemiński OFMConv. „Niech Matka Boża będzie nam łaskawa” – prosił na początku Eucharystii. Zaś br. Marian Radzaj, przełożony Rady Regionu podkreślił, że bardzo ważne jest to, iż możemy być razem. Wspomniał również o Anieli Salawie, szczególnie w tym roku przez nas wspominanej, która była z nami w swoich relikwiach. Wśród kapłanów koncelebrujących byli m.in. nasi asystenci: o. Marian Jarząbek OFMConv, o. Józef Łaski OFMCap i o. Hieronim Tarłowski OFM.

W Ewangelii, przeczytanej przez o. Józefa, usłyszeliśmy raz jeszcze o weselu w Kanie Galilejskiej, na którym Jezus dokonał swojego pierwszego cudu.

W homilii, którą wygłosił o. Stanisław, wybrzmiały następujące treści:

Uroczystość Matki Bożej Łaskawej związana jest z misją Maryi – dziełem zbawienia przez Jezusa Chrystusa. Maryję cechowało posłuszeństwo, wiara, miłość do Boga i ludzi. Jest Ona nadzieją dla człowieka, który może wejść w relację z Bogiem, a kiedyś oglądać Go twarzą w twarz. Do czczenia Maryi wzywał św. Hieronim. Kult Matki Bożej łaskawej rozpoczął się w Włoszech, gdzie okazała się Ona ratunkiem od zarazy. W 1651 r. Jej obraz został wprowadzony do warszawskiego kościoła jezuitów. Jej tytuł brzmi: „Patronka Warszawy i Strażniczka Polski”. Pięć lat później swoje śluby złożył wobec Niej król Jan Kazimierz [?]. Cudownymi interwencjami Maryi w dziejach naszej Ojczyzny były m.in. obrona Częstochowy w czasie Potopu Szwedzkiego w roku 1655. i Cud nad Wisłą w 1920 r. W 1973 papieskimi koronami zwieńczył obraz Maryi Stefan kard. Wyszyński. Maryja będzie do końca świata stała w obronie Kościoła i człowieka. Natomiast źródło posiadania Chrystusa w sercu i postępowania zgodnie z powołaniem przynosi nam spowiedź święta. Zakon franciszkański był i jest powierzony Matce Bożej. Nabożeństwo do Niej cechowało również Anielę Salawę. Powinniśmy składać cześć za łaski Maryi. Naszym celem jest Królestwo Boże, pomocą w osiągnięciu go – Maryja, która stoi po prawicy Boga.

Podczas Eucharystii br. Marian przeczytał, a my powtarzaliśmy, akt zawierzenia FZŚ Matce Bożej Łaskawej. Prosiliśmy Ją m.in. o powołania do wszystkich zakonów franciszkańskich.

Po Mszy Świętej o. Marian swoje podziękowania zakończył słowami „Pani łaskawa, prowadź!”.

Następnie, z pieśniami Maryjnymi na ustach, przeszliśmy procesyjnie przez ulicę Świętojańską, Rynek Starego Miasta i ul. Freta do kościoła oo. franciszkanów przy ul. Zakroczymskiej.

Tam wysłuchaliśmy konferencji o. Mariana Jarząbka zatytułowanej „Realizacja franciszkańskiego braterstwa”. Oto co w niej usłyszeliśmy:

Po przeżyciu „wielkiej tajemnicy wiary” – Eucharystii wychodzić powinniśmy z Chrystusem do ludzi. Braterstwo było dla naszego zakonodawcy motywem wypływającym z Ewangelii. Rozważanie Pisma Świętego jest ukojeniem w cierpieniach. Św. Franciszka poznać możemy w wypełnionej cytatami z Pisma Świętego Regule z 1221 r. Jezus mówił nam m.in., że jest dla nas Dobrym Pasterzem i że jest wszędzie tam, gdzie dwóch lub trzech gromadzi się w Jego imię, że jest z nami aż do skończenia świata i że jest Drogą, Prawdą i Życiem. Powinniśmy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy też jesteśmy drogą, prawdą i życiem dla innych. Słowo „brat” bardzo często występuje w pismach św. Franciszka. Braterstwo odnosił on też do jedności ze stworzeniem. Powinniśmy przylgnąć do wspólnoty. A „jeśli Chrystus z nami, któż przeciwko nam?”. Była też mowa o przypowieści o miłosiernym Samarytaninie i Drugim liście do wiernych św. Franciszka. Powinniśmy kochać siebie nawzajem miłością matczyną.

Po konferencji odśpiewaliśmy Litanię loretańską. Zwieńczeniem sobotniego spotkania była zaś przygotowana przez wspólnotę miejscową z Zakroczymskiej Agapa.

 

Rekolekcje zamknięte w Józefowie AD 2022

W urokliwym miejscu nad Świdrem, wśród drzew, w ośrodku rekolekcyjnym braci franciszkanów w Józefowie pod Otwockiem tercjarze regionu warszawskiego przeżywali w dniach 20-22 maja 2022 r. rekolekcje zamknięte. Nauki głosił nam na nich o. Arnold Marek OFM z klasztoru na Czerniakowie w Warszawie.

Po małych kłopotach w dotarciu na miejsce tej części tercjarzy, która za środek lokomocji wybrała kolej, która odjeżdżała z Warszawy z opóźnieniem, dzięki pomocy franciszkanów świeckich z Józefowa, którzy dowozili nas ze stacji do miejsca docelowego, a także zakwaterowaniu w pokojach, miała miejsce inauguracyjna Eucharystia z Nieszporami. Przed nią przełożony Rady Regionu, br. Marian Radzaj OFS przedstawił krótkie ogłoszenia i powitał o. Arnolda i ks. Mirosława Jeleniewicza OFS.

Oto kilka myśli zawartych w pierwszej homilii o. Arnolda, rozpoczętej modlitwą do Ducha Świętego[1]:

[1]: Nauki rekolekcyjne z relacji są streszczeniem homilii i konferencji o. Arnolda.

Wybrany temat rekolekcji to „Bł. Aniela Salawa naszą patronką”. Cel zaś to przyjrzenie się Anieli i jej świętości. Świętość jest dla każdego. Każdy jest inny, każdy od Boga swoją drogę do Boga. Nasz wspólny cel to umiłowanie Boga ponad wszystko i  do końca. Przeszkodą nie jest sam świat, ale to, jak do niego podchodzimy, to, że czasem dobra materialne są dla nas bożkami. Kiedy Bóg jest na pierwszym miejscu, wszystko jest na swoim miejscu – mawiał św. Antoni. Świętość jest środkiem do osiągnięcia zbawienia. Mnóstwo świętych pozostaje w ukryciu. Aniela np. była prostą służącą. Najprostsi mogą stać się świętymi jak ona. Mamy przyjrzeć się jej cnotom, formacji franciszkańskiej, postawie wobec Jezusa w Najświętszym Sakramencie, nabożeństwu do Męki Pańskiej, przywiązaniu służącej do Maryi. Warto naśladować Jezusa i Jego naśladowców, bo przynosi to radość. Bądźmy świętymi jak Bóg jest święty. Świętość to nie to samo co doskonałość. Święty pragnie naśladować Boga. Świętość to normalność (według norm Ewangelii, naśladowania Jezusa). Świętość Jezusa zdumiewa i pociąga. Świętość to szczyt dobroci, mądrości, miłości. Aniela mówiła: „Niczego nie chcę, tylko być przy Bogu”, „Słuchaj przykazań i wskazówek Kościoła”, „Trzeba podobać się tylko Bogu”, „Żyję dla Pana Jezusa”. 

W homilii ojciec życzył nam również owocnych rekolekcji. Oprawę muzyczną liturgii przygotowało wspólnota z Józefowa, która zaśpiewała m.in. franciszkańską pieśń-modlitwę „Wielbimy Cię, Panie Jezu Chryste tu i we wszystkich kościoła Twoich…”.

Wieczorem wysłuchaliśmy pierwszej rekolekcyjnej konferencji: „Formacja franciszkańska bł. Anieli Salawy”. Zwarte były w niej następujące myśli:

Św. Franciszek wybrał życie ubogie, proste, radosne i pełne miłości, wyrażającej się w konkretach (wyrzeczenia, ubóstwo, działanie). Miłość powinna przejawiać się w działaniu na rzecz dobra innych. Franciszek kochał Boga, bliźnich i siebie. Naśladował Chrystusa ubogiego i pokornego. Być najmniejszym, ubogim i pokornym – oto wybór naśladowców Biedaczyny z Asyżu z wszystkich trzech założonych przez niego zakonów. Reguła FZŚ z 1978 r. wskazuje, aby „Zachowywać Ewangelię Pana naszego Jezusa naśladując św. Franciszka z Asyżu”. Również Aniela przejawiała skłonność do życia zakonnego. Myślała m.in. o Karmelu, a także nazaretankach. Ostatecznie pozostała jednak na drodze świeckiej, jako samotna służąca. Stan duchowy i świecki dopełniają się. Aniela cieszyła się ze swojego powołania. W świecie znajdowała więcej okazji do umartwień, niż znalazła by w zakonie. 15 maja 1912 r. wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka, miała wtedy 30 lat. Nasza patronka spowiadała się co tydzień. Kochała Chrystusa Ukrzyżowanego i ubóstwo. Znała życiorys św. Franciszka. Jej ulubionym kościołem była bazylika franciszkanów w Krakowie. W czasie I wojny światowej Aniela służyła poszkodowanym, rannym, jeńcom. Żebrała o pomoc u zamożnych. Prowadziła innych do pojednania z Bogiem. Była uboga duchem i ciałem. Sprzedawała swoje mienie, by pomagać innym. Doświadczyła mistycznego poznania ubóstwa oderwania się od świata i ludzi („ciałem, sercem, umysłem i duszą”). Miłość do Boga przekładała się na jej codzienność. Aniela niosła bliźnim również duchową pomoc. Żyła według wiary. Modliła się za misje i misjonarzy, czytała dzieła religijne, miała stałego spowiednika i kierownika duchowego. Owocowało to czystością duszy i delikatnością sumienia. Aniela jest wzorem do naśladowania Chrystusa dla tercjarzy.

Po konferencji br. Marian zapoznał nas z opisanymi zwięźle zasadami życia tercjarza.

W czasie sobotniej Eucharystii ojciec Arnold, po modlitwie o pokorę, poruszył w homilii następujące kwestie:

Nasze plany weryfikuje życie – jak u św. Pawła i towarzyszy (o czym usłyszeliśmy w I czytaniu). Powinniśmy więc zawierzać życie Duchowi Świętemu, który chce prowadzić wszystkich. Dla Boga jesteśmy ważni tacy, jakimi jesteśmy. Liturgia Słowa pouczyła nas o postawie pokory. Miała ją Aniela. Słowa „pokora” świat używa dziś rzadko – odrzuca się ją i wyśmiewa. Wielcy, święci ludzie byli pokorni. Po łacinie pokora to „humilitas”, wyraz ten wskazuje na ziemię. Oznacza pogodzenie się z naszą przyziemnością, prawdą o nas. Prawda ta owocuje dobrymi relacjami z bliźnimi. Człowiek pokory akceptuje siebie, zna swoją wartość, nie stawia się w miejscu innych, Boga, kocha siebie dojrzałą miłością, nie nosi masek, nie jest nieszczery, uznaje swoje słabości, w wolności wykonuje powierzone zadania, nie potrzebuje pochwał. Pamięta, że „sługami nieużytecznymi jesteśmy”. Podejmuje nowe obowiązki, jest wdzięczny za dary, rozwija je. Akceptuje innych, nie porównuje się z nimi. Buduje zdrowe relacje. Nie wycofuje się z życia, jest konsekwentny, mówi nawet niewygodną prawdę. Jest otwarty na uwagi innych i wyciąga z nich wnioski. Jest wyrozumiały, ale nie akceptuje zła. Szanuje przyjaciół. Wie, że nie jest samowystarczalny, potrafi prosić. Jest świadomy ograniczeń, błędów, grzechów. Przebacza i prosi o przebaczenie. Rywalizuje w sposób zdrowy. Zna swoje miejsce wobec Boga. Wie, że jest grzesznikiem potrzebującym miłosierdzia. Otwiera się na uzdrowienie w sakramencie pokuty. Wie, że wszystko zawdzięcza Bogu. Naśladuje dobrego, miłosiernego, współczującego Boga. Pokora to postawa dziecięctwa Bożego. Św. Augustyn powiedział: „Pycha zmieniła anioły w demony. Pokora zmienia człowieka w anioła”. Cisi „na własność posiądą ziemię”. Trzeba znać siebie, aby nie popaść w pychę. Św. Teresa Wielka uczyła, że poznawanie siebie przynieść może łaskę większość niż wiele lat modlitwy. Mówiła też, że „lepszy spowiednik mądry, niż pobożny”. Bo pobożność mija, a głupota – zostaje.

Potem nastąpiła praca w grupach, gdzie dzieliliśmy się refleksjami i świadectwami na następujące tematy: 1) Wpływ św. Franciszka i bł. Anieli na moje życie; 2) Moje spotkania z Jezusem w Eucharystii; 3) Nabożeństwo do Maryi – służba innym; 4) Jezus ukrzyżowany i zmartwychwstały w moim życiu.

Konferencja druga, zatytułowana „Umiłowanie Jezusa Eucharystycznego przez Anielę Salawę”, zaowocowała w następujące rozważania do naszego przemyślenia:

Sakramenty są dla człowieka pomocą w jego uświęceniu, prowadzą do szczęśliwej wieczności z Bogiem. Uświęcenie zaś to życie w miłości, przejawiające się w konkretnych czynach i słowach. Kochać trzeba i siebie, jeśli chce się kochać bliźnich. Eucharystia jest centrum życia Kościoła. U św. Franciszka zauważamy postawę Chrystocentryzmu. Ewangelia jest szkołą naśladowania Chrystusa – Drogi, Prawdy i Życia. Franciszek był diakonem – pomagał kapłanom m.in. głosząc Słowo Boże. Nasz Zakonodawca szanował kapłanów – dla ich urzędu i posługi ołtarza. W Liście do wiernych czytamy o zbawieniu przez słowa i Krew Chrystusa, których udzielają właśnie duchowni. Przejawia się w ten sposób wiara Franciszka w realną obecność Chrystusa w Eucharystii. Chrystus jest Człowiekiem i Bogiem. Eucharystię święty z Asyżu nazywał Najświętszym Ciałem, Świętym Chlebem, Sakramentem Ołtarza i Ofiarą. W pierwszym Napomnieniu mówił nam o „Ciele Pańskim”. Eucharystia jest najcenniejszym darem, który składamy Ojcu. Jest miłością Boga zepchniętą na ołtarz przez ręce kapłana. Owocami Komunii Świętej są: zjednoczenie z Chrystusem, podtrzymanie, pogłębienie i odnowienie życia łaski, uwolnienie od grzechów i umocnienie miłości. Aniela Salawa do I Komunii Świętej przygotowana była przez matkę. Cześć do Jezusa Eucharystycznego zajmowała centralne miejsce w życiu Anieli. W czasie choroby Aniela bardzo krótką drogę do kościoła pokonywała w dwie godziny. Zajmowała takie miejsca w świątyni, aby nikt na nią nie zwracał uwagi i nie przeszkadzał jej. Doceniała sakrament pokuty przygotowując się do Eucharystii. Pragnęła tez zjednoczenia każdego człowieka z Bogiem. Zachęcała koleżanki do uczestnictwa we Mszy Świętej, bo wiedziała, co ona daje. W „Dzienniku” zanotowała poczucie swojej małości wobec Boga po przyjęciu Najświętszego Sakramentu. Była przy tym głęboko skupiona, a po przyjęciu Pana Jezusa – trwała w długim dziękczynieniu. Tęskniła za tym sakramentem i często adorowała Jezusa ukrytego w monstrancji. Mimo tak głębokiego życia duchowego nie stroniła od ludzi, bo wiedziała, że w nich też obecny jest Jezus. Pomoc bliźnim była dla niej jedną z form modlitwy. Była pogodna – nie jak poważna figura w barokowym kościele. Pobożność wewnętrzna owocowała konkretami zewnętrznymi – ubierała ołtarze kwiatami, prasowała ołtarzowe obrusy, uczestniczyła ze sztandarem w procesjach eucharystycznych. W Eucharystii kształtowało się jej życie duchowe, modlitwa prowadziła ją przez kolejne jego etapy, aż do kontemplacji – rozważania w miejsce „klepania modlitw”. Modlitwa była dla niej dialogiem z Bogiem. Pomocą w modlitwie myślnej był dla niej modlitewnik „Głos synogarlicy”. Praktykowała też nabożeństwo Drogi Krzyżowej z rozmyślaniem. Dziennie Aniela modliła się nawet 3-4 godziny. W modlitwie lepszy bywa czasem świadomy znak krzyża niż sto litanii bez refleksji. Dzień Aniela kończyła pacierze. Odmawiała Nieszpory, przeżywała rekolekcje, adoracji. Nasza patronka nigdy nie zaniedbywała umartwienia, pierwszeństwo miała przy tym dla niej umartwienie wewnętrzne. Jest wzorem posłuszeństwa spowiednikowi. Odzwierciedlało to jej miłość, a nie przymus pobożności. Oddawała się postom, modlitwom, uczestniczyła w pielgrzymach do Mogiły. Potrafiła klęczeć nawet przez pięć godzin. Wiarę i pobożność czerpała również z książek. Wiedza może prowadzić do wiary, a wiara – do wiedzy. Ważna jest otwartość na Słowo Boże i czytanie go. Anielka słuchała kazań z uwagą i pobożnością. W Starym Testamencie szczególne miejsce zajmowała dla niej „Pieśń nad pieśniami”. Psalmy pokutne odmawiała codziennie. Dobrze wiedziała też, że spowiedź to nie to samo co kierownictwo duchowe. Szukała potwierdzeń spowiednika, że jest na właściwej drodze. Aniela poznawała w każdym kapłanie brata Chrystusa, widziała uchybienia kapłanów, ale nie pozwalała na krytykowanie ich, dużo się też za nich modliła. Modliła się też za pijaków, rodziny rozbite, pragnęła zbawienia innych. Doświadczona wizjami czyśćca współczuła przebywającym w nim duszom, zamawiała za nie Msze Święte. Nazywała siebie „córką Kościoła”.

Tego dnia odmówiliśmy też koronkę do Miłosierdzia Bożego, nabożeństwo majowe i Nieszpory.

W konferencji trzeciej: „Nabożeństwo Męki Pańskiej bł. Anieli Salawy” zgłębialiśmy dzięki o. Arnoldowi następujące treści:

Jezus przez krzyż zbawił każdego z nas, umiłował każdego ludzkim i boskim sercem. Miłość zaprowadziła Go aż na krzyż. Św. Franciszek często rozważał Mękę Pańską, cierpiał wraz z Chrystusem i miłował Jego serce. Małgorzata Maria Alacoque zapisała, że Franciszek to święty, który najbardziej ukochał serce Boże. Mamy uczyć się na wzór Franciszka zjednoczenia z Chrystusowym sercem. „Nikt nie ma większej miłości nad tę, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” – przypomniał ojciec. Serce Franciszka rozumiało serce Boże. Były one ze sobą zjednoczone. Stygmaty Franciszka wskazywały, że był on narzędziem pokoju i miłości. Chrystus jest największym i jedynym bogactwem, dla którego warto żyć i umrzeć. Również inni święci franciszkańscy mają wiele do powiedzenia w tym temacie: św. Klara, św. Antoni, św. o. Pio, św. Maksymilian. Franciszek był zakochany w Jezusie, wykonał do końca wolę Ojca. Głęboko przeżywał Mękę Chrystusa, aż do otrzymania stygmatów na Alwerni. Jego „Oficjum o Męce Pańskiej” było zgłębianiem życia Jezusa. Aniela również kochała nabożeństwo do Męki Pańskiej. Franciszek Salezy mówił, że cnota i miłość powinny wyrastać jak kwiat u stóp Syna na Golgocie. Liguori mówił zaś, że rozmyślanie o męce i śmierci Zbawiciela jest ćwiczeniem duchowym. W Polsce Droga Krzyżowa z 14 stacjami pojawiła się w XVIII w. za sprawą wspólnot franciszkańskich. Aniela Salawa w czasie prawie codziennej Drogi Krzyżowej trzymała w ręku krzyżyk. Często przy tym płakała, współczując Jezusowi i Maryi. W ten sposób wynagradzała Jezusowi grzechy innych. Nasza patronka zrozumiała sens dźwigania własnego krzyża. Prowadzenie przez Chrystusa przez Ogród Oliwny do Golgoty była oczyszczeniem jej duszy. Miała tez wizje Męki Pańskiej. W „Dzienniku” zanotowała o Jezusie m.in.: „Zawsze mnie upomina i strofuje surowo”. W mistycznych uniesieniach miała wizje „Ecce Homo” i Ogrójca. Cierpliwość w ciężkiej pracy ofiarowała Jezusowi i z Nim przeżywała. Miała przeżycia podobne do Matki Bolesnej i św. Jana. W jej życiu pojawiły się skutki duchowe podobne do skutków stygmatyzacji, przeżywała ból ramienia Chrystusowego i odczuwała Mękę Pana. Jej modlitwę u św. Józefa i św. Barbary w Krakowie cechowała pokora. „Dziennik” Anieli jest świadectwem jej przeżyć, zawiera głębokie słowa o Bożej miłości. Czytamy w nim o „cierpieniach z nadmiaru miłości Bożej”, „wielkim zdziwieniu o tym, jaką miłością jest Jezus”. Brak Komunii przeżywała skarżąc się przed Jezusem w pokorze. Jezusa nie chciała „niczym nie zasmucić”. Pisała też, że „niesłychanie ją upominał za porywczy gniew”, i że „niesłychanie płakała”. Cierpień fizycznym doświadczała od dzieciństwa, a zmarła – w młodym wieku. Podkreślała: „Nie wolno mi pragnąć łatwiejszej drogi”. Cierpieniami duchowymi były dla niej samotność i pozorne opuszczenie przez Boga. Za największą łaskę uważała sytuacje, w których dusza „mężnie się potyka”. Cierpieniem była dla krakowskiej tercjarki świadomość grzeszności ludzi i niekochanie przez nich Boga. Charakterystyczne były w jej postawie pokora i posłuszeństwo wobec Boga. Pisała, że powinna „uważać na poruszenia serca, cierpieć i nie grzeszyć”. Wola Boża była dla niej ważniejsza niż samozadowolenie. Chciała „zapomnieć o sobie, nie chcieć nic dla siebie”. Do czystości serca prowadziła ją spowiedź. Z jej czysta od grzechu duszą rozmawiała sam Bóg, który wołał do niej: „Pozostań tu u stóp Mojego Boskiego Serca”. To wszystko uczyniło Anielę naśladowczynią Chrystusa i doprowadziło do świętości.

Po konferencji modliliśmy się wspólnie na różańcu. Radosnym akcentem był też pogodny wieczór, w którym dzieliliśmy się świadectwami, humorem, śpiewaliśmy, a nawet tańczyliśmy.

Przyszedł wreszcie czas na trzeci i zarazem ostatni dzień naszego rekolekcyjnego spotkania. W ostatniej już konferencji, poświęconej nabożeństwie Anieli do Maryi, o. Arnold zwrócił uwagę na następujące zagadnienia:

Św. Jan Paweł II w encyklice „Redemptoris Mater” pisał o miejscu Maryi w życiu Kościoła. Jej misją jest prowadzić wiernych do Eucharystii i do Jezusa. Papież-Polak nauczał też o roli kobiety w świecie, na którą to kwestię światło rzuciła Matka Boża. Ważne jest godne przeżywanie kobiecości, kobiece piękno i ofiara miłości. Do Najświętszej Maryi Panny szczególne nabożeństwo mieli wielcy franciszkanie, jak oczywiście św. Franciszek, ale też np. św. Bonawentura. To Ona bowiem, jak napisał Celano, „Pana Majestatu uczyniła naszym Bratem”. Owocem i przykładem franciszkańskiej maryjności jest m.in. Porcjunkula – kościół Matki Bożej Anielskiej, a także Franciszkowe „Pozdrowienie Maryi Dziewicy” (hymn mówiący o tym, kim jest Maryja).

Również u Anieli – i to już od najmłodszych lat – zaznaczyło się szczególne nabożeństwo do Maryi. Była ona obecna na wiszącym w domu Salawów wizerunku, w różańcu – odmawianym także podczas codziennych zajęć jak pasanie gęsi, w śpiewanych pieśniach, w modlitwie Anioł Pański. W Krakowie pojawiły się dla Anieli nowe możliwości oddawania czci Matce Chrystusa. W czasie służby u Fischerów Aniela udawała się czasem do Matki Bożej Tuchowskiej. Należała do Sodalicji Mariańskiej, Bractwa Matki Bożej Nieustającej Pomocy, Bractwa Różańcowego i Bractwa Szkaplerza. Pobożnie pracowała na rzecz kultu Maryi i gorliwie wypełniała obowiązku związane z byciem w wymienionych wspólnotach. Zaznaczyć trzeba, że różaniec nie polega na „klepaniu” modlitwy, ale na rozważaniu tajemnic Ewangelii. Aniela modliła się o nawrócenie grzeszników, zachęcała do pobożności innych, śpiewała Godzinki, uczestniczyła w nabożeństwach majowych i roratach. Jej nabożeństwo stawało się coraz doskonalsze – upodabniała się dzięki niemu do Maryi. Przed obiadem odmawiała Anioł Pański, traktowała Maryję jako Matkę, prosiła o wstawiennictwo. Nigdy się na Niej nie zawiodła, Matka Boża była obecna przy Anieli w chwili jej śmierci. Dzięki krakowskiej tercjarce również inne osoby pokochały Matkę Bożą. Anielę dużo kosztowała zachowanie czystości. Zachowała jednak dziewictwo duszy i ciała do końca życia, nie popełniła nigdy grzechu ciężkiego. A był to czas, w którym służące traktowano jak niewolnice, łącznie z wymierzaniem im kar cielesnych. W centrum myśli Anieli była postać Chrystusa Sługi, Tego, który przyszedł, aby służyć. Jest to wzór dla nas. Posłuszeństwo jest środkiem zjednoczenia z Panem Jezusem. Bo, jak mawiała nasza patronka: „Lepsze posłuszeństwo, niż nabożeństwo”.

Na początku Eucharystii podziękowaliśmy za obecność z nami Ducha Świętego. Homilia skierowała nasze myśli do rozważania takich oto prawd:

Sporty od zawsze są w Kościele, stąd zwoływanie w nim sobory. Fundamentem jest jednak Słowo Boże i asystencja Ducha Świętego. W mniejszych wspólnotach też są konflikty. W ich zażegnaniu najistotniejszą rolę również odgrywa Słowo Boże i Duch Święty. Niebieskie Jeruzalem, do którego zdążamy, pełne jest obecności Boga. To nasza wspólnota – nasz Kościół. Jezus przygotowywał uczniów na swoje odejście – obiecał posłanie Ducha Świętego. Fundamentem wiary w Chrystusa jest miłość, która ma wiele twarzy. Pierwszą z nich jest posłuszeństwo (dowód miłości prowadzący do poznania Ojca). Druga to pamięć (przechowywanie nauki Jezusa, zrozumienie jej, w czym pomaga Duch Święty). Trzecią jest pokój (to nie brak problemów, lecz dążenie do dobra, dóbr nadprzyrodzonych, pewna droga wśród manowców świata i owoc miłości). Wysłuchana Ewangelia skierowała nas do testamentu Jezusa dla uczniów, Jego męki, śmierci i zmartwychwstania. Jezus zachęca do trwania w miłości do Niego, bycia żywym tabernakulum dla Trójcy Świętej. Powinniśmy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy mamy tę świadomość. W głoszeniu orędzia Chrystusa w czasem trudnym świecie pomagają dary Ducha Świętego: mądrości, rozumu, umiejętności, rady, męstwa, pobożności i bojaźni Bożej, z których każdy ma swój cel. Anielka korzystała z tych darów – naśladowała Chrystusa i była Jego tabernakulum. Miała miłość do Boga, bliźniego i siebie. Ta ostatnia wyrażała się w dbaniu o rozwój duchowy. Jan Paweł II mówił o Anieli jako córce Kościoła, pracowitej i pobożnej. Jest ona przykładem dla wszystkich wierzących. Patrona FZŚ dała przykład prostego i pobożnego życia. To przykład odrzucenia półśrodków, aby całkowicie oddać się Chrystusowi. Aniela była posłuszna kapłanom. Największy wpływ na życie Anieli miała duchowość franciszkańska. Zakon o swojej siostrze nigdy nie zapomniał. Powinniśmy oddawać Bogu wszystko, co mam, a nie to, co wydaje mi się, że mam. Nikt nie rodzi się świętym,  do świętość trzeba dojść. Uczmy się tego od Anieli żyjąc w III Zakonie.

Podczas Mszy Świętej swoje profesje złożyło pięć osób ze wspólnoty w Józefowie: s. Iwona, s. Jadwiga, s. Bożena, s. Magda.

Na zakończenie Eucharystii br. Marian podziękował o. Arnoldowi oraz o. Leonowi Barczakowi – gospodarzowi miejsca.

Kolejnym punktem było podsumowanie prac w grupach i rekolekcji.

Po pysznym (podobnie jak wszystkie inne posiłki) obiedzie wszyscy szczęśliwie wróciliśmy do swoich domów.

 

 

Uroczystości 800-lecia FZŚ w Regionie Warszawskim

1.    8 maja - Uroczystości u Matki Bożej Łaskawej patronki regionu pod przewodnictwem o. Łukasza Woźniaka Prowincjała Prowincji Braci Mniejszych Kapucynów.

2.    23-24 lipca - Masowy udział w uroczystościach w Częstochowie (4 autokary nie licząc osób, które dotarły indywidualnie.

3.    1-2 sierpnia -Uroczystości Matki Boskiej Anielskiej w Miedniewicach. Po uroczystościach w sanktuarium, piknik na placu i wywiady do miejscowych mediów.

4.    11 września dzień skupienia w Niepokalanowie. Msza Św.  pod przewodnictwem  wikariusza prowincji Kapucynów

5.    17 września centralne uroczystości regionalne na Zakroczymskiej w Warszawie. Msza Św. pod przewodnictwem Ks. Kardynała Kazimierza Nycza.

6.    Wrzesień – zamieszczenie informacji o uroczystościach FZŚ na stronie Archidiecezji warszawskiej

7.    Wrzesień wysłanie obszernej informacji o FZŚ za pośrednictwem kurii warszawskiej do wszystkich 250 parafii archidiecezji.

8.    1- 3 października Istotny udział w uroczystościach w Krakowie (pełny autokar + wyjazdy indywidualne) połączony z trzydniowymi rekolekcjami w drodze.

 Więcej w PDF

  

Plan pracy Regionu Warszawskiego FZŚ na 2022 rok

(Zatwierdzony przez Radę Regionu FZŚ w dniu 13 listopada 2021 r, możliwe zmiany)

1.      Spotkania Rady Regionu – zaplanowano na każdą trzecią sobotę miesiąca (jeśli nie kolidują z innymi spotkaniami) rozpoczynamy Mszą Św godz.10.00,.,

2.      Kompletowanie sprawozdań – Styczeń 2022

3.      8 stycznia 2022 r spotkanie opłatkowo-organizacyjne dla Przełożonych WM na Wierzbnie – początek o godz. 11  Msza Św.

4.      Spotkania w Radzie Narodowej -

a.    19 i 20 luty spotkanie z regionalnymi mistrzami formacji

b.    23 i 24kwietnia spotkanie  dla przełożonych regionalnych

c.    22 i 23 lipiec – pielgrzymka narodowa na Jasną Górę

d.    22 i 23 październik   – kapituła Narodowa.

e.    8-9-10 i 11 wrzesień  - rekolekcje narodowe w Skomielnej Czarnej  z okazji  100 rocznicy śmierci bł. Anieli Salawy połączone z pielgrzymką do Sieprawia

5.      5 marca godz. 10⁰⁰ – Zakroczymska - Spotkanie z mistrzami formacji Wspólnot Miejscowych

6.      12 marca godz. 10^{00 -} Msza św. za wstawiennictwem bł. Anieli Salawy Patronki FZŚ w Polsce  . – Kościół Najświętszego Zbawiciela, Plac Zbawiciela,

7.      3 maja 2022r. – Msza św. o godz. 11⁰⁰. W Sanktuarium MB Nauczycielki Młodzieży na Siekierkach. Zwyczajowo Franciszkanie świeccy w niej uczestniczyli.

8.      14 maja 2022r - ŚWIĘTO Patronalne Regionu, Matki Bożej Łaskawej –– Warszawa, kościół OO. Jezuitów, ul. Świętojańska, godz. 11⁰⁰.

9.      maj Rekolekcje otwarte,  – Warszawa, kościół OO. Kapucynów, na ul. Miodowej – data do ustalenia

10.    20 -22 maja 2022 r Rekolekcje zamknięte w Józefowie. dla wszystkich.

11.    11 czerwca godz. 10⁰⁰- .Spotkanie formacyjno-szkoleniowe dla Przełożonych Wspólnot Miejscowych FZŚ  .– Kościół OO. Franciszkanów, Warszawa, ul. Zakroczymska 1; 

12.    17 – 19 czerwca 2022 r - rekolekcje w Drodze do Sanktuarium MB Pacławskiej. Po drodze Leżajsk, Radecznica i coś jeszcze.

13.    22-23  lipca 2022 Ogólnopolska Pielgrzymka FZŚ na Jasną Górę –r. Będzie autokar tylko na nocne czuwanie. –

14.    31 lipca 2022 r pielgrzymka do Miedniewic z okazji Święta MB Anielskiej

15.    10  września 2022 r. godz. 10 -Pielgrzymka Regionu do Niepokalanowa,  

16.    14-17  września  Rekolekcje otwarte, r. Kościół OO. Franciszkanów ul. Zakroczymska 1,           Msze Św. z nauką rekolekcyjną o godz. 10 i 19. Adoracja od godz. 15. 17-września czuwanie i modlitwy od 15 (koronka) do zakończenia o godz. 24 Mszą Św.

17.    22 października - Dzień skupienia dla Wspólnot z modlitwą o Pokój.  –Msza święta godz. 10⁰⁰– Kościół św. Antoniego, Warszawa, ul. Senatorska 31.

18.    19 listopada - Dzień skupienia dla Wspólnot w święto św. Elżbiety Węgierskiej. –Msza święta godz. 11⁰⁰  Kościół Ojców Kapucynów na ul. Miodowej. 

19.    26 listopada godz. 10 – Zakroczymska Spotkanie z sekretarzami WM

20.    7 stycznia 2023 r. Regionalne spotkanie opłatkowe –godz.10 (sobota) –

21.    Kapituły i wizytacje we Wspólnotach – realizowane sukcesywnie wg załączonego wstępnego planu

PLAN w PDF

 

Świętowania wspomnienia św. Franciszka w naszej wspólnocie w Warszawie w parafii Najświętszego Zbawiciela i niedzieli powołaniowej w czerwcu. Kazania głosił o. Alojzy Pańczak.