Błogosławiona Ludwika Albertoni

Ludwika urodziła się w 1473 r. w Rzymie, w arystokratycznej rodzinie Albertonich. Gdy miała dwadzieścia lat poślubiła Jakuba delle Cetera. Była matką trzech córek, kiedy miała 33 lata zmarł jej mąż.

Odznaczała się nadzwyczajną dobroczynnością względem ubogich. W czasie panującego głodu we Włoszech, sprzedała wszystkie swe dobra i rozdała na utrzymanie ubogich. Niczego nie zaniedbywała, szczególną opieką objęła dzieci, by w ich sercach wszczepić miłość do Boga i prawdziwą pobożność. Zajmowała się czytaniem pism pobożnych dla dzieci, a także starała się o codzienną wspólną modlitwę wieczorną. Upominała często dzieci, że wolałaby „raczej widzieć je na marach, niż obciążonych grzechem śmiertelnym”. Posługiwała chorym w domach i szpitalach, rzymianie nazywali ją „Dobrą Matką”.

W 1506 r. z rąk OO. Reformatów przyjęła habit Trzeciego Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Zmarła 31 stycznia 1533 r., ciało jej spoczywa w kościele franciszkanów nad brzegiem Tybru w Rzymie, w San Francesco a Ripa. Nagrobek wykonał słynny włoski rzeźbiarz i architekt, Giovani Lorenzo Bernini, który stworzył wizję przejścia błogosławionej z ziemi do nieba.

Beatyfikował ją papież Klemens X w 1671 r. Jest współpatronką Rzymu i patronką Franciszkańskiego Zakonu Świeckich w Rzymie.

Mirosław Kuczkowski OFS